تعلیم جنبه‌های دادگری(= مساوات) (با تکیه برتاریخ بلعمی، سیاست‌نامه، قابوس نامه، کلیله و دمنه، گلستان سعدی)

یکی از آرمان شهرهای اساسی انسان، دادگری و اجرای عدالت و تحقق آن در جامعه است. درادبیات فارسی به جنبه‌های متعدد دادگری اشارات فراوانی شده است، زیرا متون ادبی فارسی سرشار از مضامین تعلیمی هستند و دادگری، عدالت خواهی و اجرای آن یکی از آموزه‌های اخلاقی و از نیازهای اساسی و فطری انسان است که همواره در طول تاریخ، وجود آن بستری مناسب، جهت توسعه فضائل اخلاقی جوامع انسانی بوده است. دادگری از مهم ترین ضرورت‌های حیات بشری است که لزوم آن در هر زمان و مکان الزامی دارد، زیرا رعایت این اصل، احترام به حقوق دیگران را به افراد بشر تعلیم می‌دهد تا به هیچ وجه در صدد تعدّی و تجاوز به حقوق یکدیگر برنیایند. احترام به حقوق دیگران، یکی از مهم ترین نتایج دادگری و عدالت خواهی است و هر آسیبی که به آن وارد آید، موجبات ظلم را فراهم می‌آورد. دادگری، همان ادای حق به ذی حق بوده و بر کلیۀ فضائل اخلاقی شمول دارد. مقالۀ حاضر می‌کوشد تا مصادیق دادگری را در چند اثر برجسته و شاخص نثر ادبی بررسی و تحلیل کند.