نقش اهل‌بیت: در تفسیر صحابه و تابعین

جایگاه و نقش اهل‌بیت: در ترویج و توسعه فرهنگ قرآنی، هم‌زمان با نقش اثرگذار رسول خدا| در تفسیر آیات قرآن و تربیت مفسران گران‌قدری از صحابه، از حضرت علی× به‌عنوان صدرُالمفسرین و آگاه‌ترین اشخاص به ظاهر و باطن قرآن، شروع می‌شود. این نوشتار در صدد است به نقش اهل‌بیت: در تفسیر صحابه و تابعین با استفاده از روش توصیفی ‌ تحلیلی بپردازد. علی‌بن ابی‌طالب× به‌عنوان شاگرد ویژه که تمام مسائل وحی و شریعت را از رسول خدا| آموخته بود، خود به تربیت مفسرانی مانند ابن‌عباس و عبدالله‌بن مسعود پرداخت و به‌گونه‌ای خود را در فرهنگ و دانش آن عصر تثبیت کرد که هیچ‌یک از صحابه، با هر دانش و منصبی که داشتند، خود را بی‌نیاز از ایشان نمی‌دیدند. بزرگ‌ترین مفسران صحابه پس از حضرت علی× مانند ابن‌عباس، ابن‌مسعود و اُبیّ ‌بن کعب، به علم بی‌نظیر آن حضرت اعتراف کرده‌اند. مهم‌ترین نتایج تحقیق، این است که از ائمه معصومین:، امام علی، امام سجاد و امام باقر و امام صادق:، با تربیت شاگردان تفسیری در پیدایش و گسترش این علوم اثرگذار بوده‌اند. از مهم‌ترین شاگردان معصومین: که از ایشان آموخته‌اند، می‌توان به سعید‌بن جبیر، سعید‌بن مسیب، ابوحمزه ثمالی، طاووس‌بن کیسان، سدی کبیر، عطاء‌بن سائب، صحاک‌بن مزاحم، عطیه‌بن سعید عوفی، عطاء‌بن ابی‌رباح و ابان‌بن تغلب اشاره کرد. همچنین اهل بیت:به شاگردان خود مبانی و قواعد تفسیری آموختند که بر اساس آن می توانستند به تفسیر قرآن بپردازند که از جمله آن می توان به: علمی بودن تفسیر، باطن قرآن، جامعیت قرآن، توجه به اسباب نزول و منبعیت اهل بیت:در تفسیر اشاره کرد.