نقش متکلمان امامیه در دوره ایلخانیان با محوریت علامه حلّی

درسال‌های اخیر پژوهش‌های جدّی و آکادمیکی در شناخت مدارس، مسائل و ادوار کلام امامیه صورت گرفته و طبیعی است بخش مهمی از آن‌ها به حوزه حلّه و مسائل اعتقادی مطرح در این مدرسه پرداخته باشند؛ با وجود این، پژوهش‌های انجام‌یافته هنوز کافی به نظر نمی‌رسند و نشان دادن کارکرد متکلمان پرورش‌یافته درحلّه، که بزرگ‌ترین مرکز علمی در قرن هفتم و هشتم هجری و چراغ فروزان علم در عصر ایلخانان مغول به شمار می‌آید، از بایسته‌های پژوهشی است که هنوز نیازمند پژوهش‌های جدید است کاری که در این مقاله به قسمتی از آن پرداخته شده و تلاش گشته تا با استفاده از شیوه تحلیلی تاریخی به گوشه‌هایی از این کارکردها در ضمن معرفی نقش‌آفرینی‌های علامه حلی بزرگ دانشمند حوزه حلّه پرداخته شود. نتیجه‌ای که از این پژوهش به دست آمد نشان می‌دهد دانش‌آموختگان حلّه، به‌خصوص علامه حلّی علاوه بر تلاش‌های تبلیغی در نشر مکتب شیعه و فعالیت‌های آموزشی درزمینه تاسیس مدارس مختلف و مدرسه سیار وهمچنین تالیف کتاب و تربیت شاگردان متعدد، در تقابل با جریان ظاهرگرایی و دفاع از عقل‌گرایی فلسفی خوش درخشیده و توانسته‌اند اصل امامت را به عنوان تنهاترین و کامل‌ترین نسخه برای رهایی جامعه اسلامی از بحران خلا حاکمیت مشروع، معرفی کنند.