نقش ائمه(ع) در پیدایش و گسترش علم کلام

یکی از مباحث مهم در تاریخ کلام امامیه، موضع ائمه اطهار(ع) در مورد علم کلام و نقش ایشان در شکل‌گیری و گسترش این علم است. این مقاله ابتدا به موضع آنان در مورد جریان متکلمان پرداخته و نشان می‌دهد که هرچند گزارش‌هایی مبنی بر مخالفت ائمه اطهار(ع) با متکلمان، به دلایلی خاص مانند بی‌توجهی برخی به منابع وحیانی، استفاده از روش‌های نادرست در علم کلام و گاه آسیب‌های اخلاقی در بین متکلمان بوده است، اما ائمه اطهار(ع)، خود به تربیت متکلمان پرداخته و راه‌های درست فهم، نظریه‌پردازی و مناظره کلامی را به ایشان آموزش داده‌اند. در ادامه به نقش ائمه اطهار در ارائه آموزه‌های کلامی پرداخته و نشان داده شده است که ایشان به ارائه آموزه‌های کلامی نیز پرداخته و در بسیاری از موارد مانند مباحث اصلی توحید و عدل، متکلمان دیگر مذاهب، تحت تاثیر تعالیم ایشان بوده‌اند. در پایان به برخی از تمایزات دیدگاه ائمه اطهار(ع) با جریان‌های کلامی دیگر مانند معتزله و اهل حدیث نیز اشاره شده است.