ابن‌سینا و تاثیر وی در تاریخ تفکر فلسفی اسلامی

ابن‌سینا به دنبال تاسیسِ فلسفه اسلامی به دست فارابی، اصولِ فلسفی تازه‌ای بر آن افزود. فروعات و لوازم ناگفته اصول پیشین را استخراج کرد و موضوعات و مسائل پرشماری را در آن گنجاند. مباحث و فروع پراکنده فلسفی را تبویب و تنظیم کرد. او از کوشش‌ها و دستاوردهای فیلسوفان پیشین، خواه یونانی، خواه مسلمان، بهره گرفت و با گشودنِ سر فصل‌های جدید در فلسفه و پیش نهادنِ راه حل ها، استدلال‌ها و تبیین‌های ابتکاری برای موضوعات گذشته دستاورد تازه‌ای عرضه کرده است که از کار‌های پیشینیانِ خود، متمایز است و آغازی است برای فعالیّت‌های فلسفی فیلسوفان بعد. برخی از سر فصل‌های مهم‌ترین نوآوری‌های او عبارت‌اند از: مبحث وجوب و امکان، مبحث حدوث و قدم و سبق و لحوق، علت ایجادی(الهی) و احکامِ آن، الهیات بالمعنی الاخص(برهان صدیقین، براهین توحید، علم خدا...)، تفسیر فلسفی وحی، نبوّت و معجزه، تفسیر فلسفی معاد و بهشت و جهنّم. ابن‌سینا گرچه به تشیّع خود تصریح نکرده است؛ اما مبانی فکری او درباره موضوعات نبوّت و امامت و سلوک سیاسی و اجتماعی او موید گرایش شیعی او است.