نقش دعاهای عرفانی اهل‌بیت(ع) در گسترش معارف عرفانی (صحیفه سجادیه، دعای عرفه، کمیل، ابوحمزه و...)

عرفان اسلامی علاوه بر جنبه شور و عشق و محبت از جنبه معرفتى و علمى نیز بهره‌مند است یعنی علاوه بر بحث از کیفیت رسیدن به خدا که از طریق ریاضت و زهد، ذکر، انس، عشق و محبت صورت می‌گیرد از بعد معرفتی نیز برخوردار است و حاصل این ریاضت‌ها و عشق و محبت‌ها رسیدن به مقام لقاء‌الله و فهم و وصول به حقیقت توحید است. صد البته که همه این امور در بستر شریعت رخ می‌دهد و لذا سخنان ائمه معصومین به خصوص دعاهای ماثور ایشان که خزینة عالی‌ترین معارف الهی است به هر دو جنبه اشاره دارد، هر چند برخی معتقدند به لحاظ فضای متناسب با دعا، جنبه سیر و سلوکی و عملی در ادعیه بیشتر است که با دقت بیشتر بعد معرفتی آن بیشتر رخ می نماید. این نوشته با روش تحلیل و توصیف ادعیه عرفانی و استنباط مفاهیم عرفانی از آنها در صدد تبیین نقش موثر این ادعیه در گسترش معارف عرفانی است. انطباق بسیاری از شاخصه‌های عرفان اسلامی بر ظواهر و بطون معارف متخذ از ادعیه اهل‌بیت، گواه متقنی بر ارتباط وثیق میان این دو دارد.