نقش امامان اهل‌بیت(ع) در عرفان اسلامی، با تاکید برآموزه‌های عرفانی امام علی(ع)

سخن از نقش امامان اهل‌بیت(ع) در پیدایش و گسترش معرفت الهی کار سترگی است که از بیان غیر معصومین(ع) ممکن و مقدور نیست؛ به‌ویژه تاکید بحث بر محور مولای متقیان امیرالمومنین علی‌بن ابی‌طالب (ع) باشد؛ امامی که سراسر زندگی‌‌اش مشحون از معارف بلند عرفانی در صحنه معرفت و عمل است. او که فرمود: «ینحدر عنی السیل ولا یرقی الی الطیر». و این سخن اختصاصی به عرفان در بعد نظری و معرفتی ندارد؛ چراکه در بعد عملی نیز اوج عرفان عملی، تنها به ساحت معصومان(ع) اختصاص دارد و دیگران بایسته است راه شهود و مکاشفه و سیر و سلوک را از آنان فراگیرند که «بکم یسلک الی الرضوان». براین ‌اساس تلاش این مختصر بر آن است تا با کرامت علوی بتواند گوشه‌ای از رهاورد آن انوار تابناک در عرصه عرفان را به تصویر کشد؛ آن‌گونه که منابع عرفانی، سرشار از آن حقایق برگرفته از میوه‌های ناب شجره طوبی و بی‌بدیل این خاندان است و این آموزه‌های نورانی، دستمایه عرفان اسلامی با گرایش‌های مختلف درون‌دینی است.