سید‌بن طاووس (بنیان‌گذار تربیت اخلاقی و سلوکی کودک)

یکی از انواع تربیت‌ها، تربیت عرفانی یا تربیت سلوکی است که مسیر اصلی آن، رشد و پرورش قلبی انسان و غایت میانی آن، قرار دادن مربی در طریق سلوک الی الله و غایت نهایی‌اش، تقرب به خداوند و رسیدن به مقامات بلند معنوی، است. تفاوت این نوع تربیت با انواع دیگر از تربیت، از قبیل تربیت عبادی و تربیت اخلاقی و تربیت دینی و... در همین غایت و هدف است. برای این‌که انسان، قله‌های بلند معنوی را فتح کند باید تربیت او از دوران خردسالی و بلکه زمینه‌سازی آن از زمان پیش از آن، آغاز گردد. خط مشی بسیاری از علما در تربیت فرزند، بر تربیت اخلاقی و توصیه‌های اخلاقی به فرزندان خود است. اما تاثیر علمایی چون سید‌بن طاووس در طرح و تفصیل تربیت سلوکی برای فرزندان و در سنین کودکی حائز اهمیت است و از متون دینی، استشمام می‌شود که هدف از تربیت مطابق عبادت احراری، تربیت سلوکی است. اولین کسی که خلا تربیت سلوکی و عرفانی را حس کرده و در قالب کتاب، فرزند خود را در فرایند تربیت سلوکی قرار داده و دستورالعمل‌های توحیدی و عرفانی به او می‌دهد، جناب سیدبن طاووس نویسنده کتاب کشف المحجه لثمرة المهجه است. این کتاب با قلم عمیق و معنوی شخصی نگاشته شده که قله‌های رفیع معنوی را سپری کرده و در‌حالی‌که به سنین کهنسالی رسیده است فرزند خود را به این راه فرامی‌خواند. در این مقاله به روش توصیفی تحلیلی و با تمرکز بر کتاب فوق، به مباحثی همچون تربیت سلوکی کودک و امکان آن از دوران تمییز و رشد عقلی و برنامه عملی و معرفتی تربیت سلوکی کودک در این دوره، از نگاه جناب سید خواهد پرداخت.