اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کنترل عواطف درکادر درمان بخش کرونا

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کنترل عواطف در کادر درمان بخش کرونا در شهر تهران بود. طرح این پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه کادر درمان بخش کرونای بیمارستان های تهران در سال 1399، تشکیل می دادند. از بین بیمارستان های تهران، یک بیمارستان که بیماران مبتلا به کرونا را پذیرش می کند، به طور در دسترس انتخاب شد. از بین کادر درمان بخش کرونای این بیمارستان، 20 نفر که معیارهای ورود به پژوهش را دارا بودند، انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 10 نفر). ابزار گردآوری داده ها مقیاس کنترل عواطف (acs) ویلیامز و همکاران (1997) بود. برای گروه آزمایش، دوره درمان تعهد و پذیرش در 8 جلسه به صورت اینترنتی اجرا گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 23 و توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی lsdتجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش کنترل عواطف (کنترل خشم، خلق افسرده، اضطراب و عاطفه مثبت) در گروه آزمایش شده است و این افزایش در مرحله پیگیری پایدار مانده است (05/0> p). بنابراین می توان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای افزایش کنترل عواطف در کادر درمان بخش کرونا بهره گرفت.