اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی کودک بر روابط والد فرزندی، سبک دلبستگی و کارکردهای تاملی کودکان طلاق پنج تا دوازده سال

هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی کودک بر روابط والد فرزندی، سبک دلبستگی و کارکردهای تاملی کودکان طلاق 5 تا 12 سال بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و کنترل و مرحله پیش آزمون پس آزمون با دوره پیگیری و جامعه آماری شامل کلیه کودکان طلاق 5 تا 12 سال شهر اصفهان در بازه زمانی بهار و تابستان 1399 بود. از طریق فراخوان در شبکه های اجتماعی و به شیوه نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر از داوطلبان شرکت در برنامه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. هر دو گروه در مراحل پیش آزمون، پس آزمون پیگیری با استفاده از پرسشنامه های، ارزیابی روابط والد فرزند فاین و همکاران (1983)، سبک دلبستگی کودک فنزی داتن (2012) و مقیاس ارزیابی کارکردهای تاملی انسینک و همکاران (2015) ارزیابی شدند، در حالی که گروه آزمایش طی 12 جلسه تحت درمان مبتنی بر ذهنی سازی کودک قرار گرفت. داده ها از طریق روش تحلیل واریانس با استفاده از اندازه های تکراری و به کمک نرم افزار spss نسخه 23 تحلیل شد. یافته ها نشان داد، درمان مبتنی بر ذهنی سازی بر بهبود متغیرهای روابط والد فرزند، سبک های دلبستگی(ایمن، ناایمن اجتنابی و ناایمن آشفته) و کارکردهای تاملی کودکان در مرحله پس آزمون تاثیر معنی داری داشته است(01/0>p) و اثرات درمان در مرحله پیگیری نیز باقی مانده است(01/0>p).