اخلاق اسلامی

اخلاق دراسلام دارای اهمیت فراوانی است.این امربه لحاظ جنبه های مختلفی است.نخست,علاوه بران که اخلاق از ارکان اسلام ودرردیف عقایدواحکام به شمارمی اید,عامل پیوندانسان به پروردگاربزرگش نیزمیباشدوهمانااین پیوند,مقصوداصلی درایجادانسان است.زیراکه ان بزرگترین کمال آدمی است وتمامیت کمالات انسان وابسته به آن است ادمی کامل نگردد,مگرآن که درمسیری گام برداردکه خدای متعال درشریعت بزرگش بری اوترسیم نموده است وراه پیروانان وپیامبران راکه جهدبلیغ نموده اندبپیمایندعلم اخلاق ازدانش هایی است که به انسان وحالات گوناگون او و سایرعلوم ومعارف انسانی اهتمام می ورزد.علم اخلاق ازفضیلت هاومکارم انسانی,چگونگی به دست آوردن آنهاونحوی آراستن نفس به آن صفات نیک,سخن میگوید.همچنین ازرذلتهاوصفات ناپسندوچگونگی دوری جستن ازآنهاو بازداشتن نفس از آلوده شدن به آن صفات و نیز آثار گوناگون اجتماعی,اقتصادی,فرهنگی و سیاسی آنها بحث و گفتگو میکندد.ازاین رو اخلاق در آیین اصیل اسلام,اهمیت والا میابد,به ویژه پیامبر اکرم اسلام,نخستین معلم اخلاق و الگوی نمونه آن شمرده می شود.لیکن آنچه که مایه تاسف است این است علیرغم اهمیت این علم و تاثیرات مثبت آن درپیراستن نفس و اصلاح آن,در برنامه های درسی و حوضه های علمی و مجامع فرهنگی ما از این درس اساسی خبر نیست و بیم آن می رود که این رشته از دانش که در نوع خود بی نظیر است,نه تنها در معرض فراموشی قرار گیرد,بلکه برای انسان های عصرحاضرناشناخته و مجهول باقی بماند. باظهور انقلاب شکوهمند اسلامی در ایران این علم همچون سایر دانش های بنیادینی که انقلاب اسلامی به آنها اعتبار بخشید,مورد توجه فراوان قرارگرفت زیرا انقلاب پیروزمند ملت مسلمان ایران,تنها به تغییر و دگرگونی جنبه های مادی زندگی توجه نداشت,بلکه تحول شیوه های فرهنگی وتربیتی و بنیادی فکری اخلاقی در مرکز توجه و قله ی هدف آن قرار داشت.پیشوای بزرگ انقلاب اسلامی عارف فقید,حضرت امام خمینی که خداوند درجاتش را متعالی گرداند_نه تنها الگوی اخلاق نیکو در عصر ما شمرده می شد,بلکه از بزرگترین اساتید این فن و از درخشان ترین آنها در قرن حاضر به شمار می آمد.امام بزرگوار_که رضوان خدا بر او باد_همواره در طول حیات خود,به این علم سفارش می کرد و پیروان خود را نسبت به گسترش آن تشویق و ترغیب می نمود آن بزرگوار هیچ گاه سفارش به این امر را از یاد نبرد. زمانه ای که جاذبه های فریبنده ی مادی,فراوان گشته و فضایل درخشان انسانی تبا گردیده و مردمان اندک اندک از دینشان فاصله می گیرند و نسبت به چگونگی ارتباط با پروردگار بزرگ خود آگاهی ندارند پس از رهگذر آن,فاجعه های عجیب فرهنگی رخ می دهد و آثار ظلم و استبداد و تبعیض نژادی ظاهر می گردد و ابر های تیره نادانی,آسمان بشریت را فرا می گیرد و ضلالت آشکارمی گردد.این همه موجب دوری انسان از اخلاق کریمه و پاک داشتن نفس و پیراستن آن از بدی گردیده است بنابراین زندگی شایسته و امید سعادت و نیکویی در این عصر برای ما میسر نیست,مگر آنکه با خدا پیوند برقرار نموده و به اصول اساسی دین حنیف باز گردیم وبه اخلاق الهی و عمل به آنچه که لازمه ی ایجاد مدینه فاضله تدارک مقدمات فرج است,تمسک جوییم.