تاثیر ژیمناستیک و آمادگی جسمانی بر سلامت روان دانش آموزان پسر دوره‌ی متوسطه‌ی غیرورزشکار

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه، بررسی تاثیرات ورزش‌هایی رقابتی مانند ژیمناستیک با ورزش‌هایی مانند آمادگیجسمانی، که بیشتر برای تفریح و سلامتی انجام می‌شود، بر سلامت روان است.مواد و روش‌ها: چهل‌وپنج دانش‌آموز پسر مقطع متوسطه‌ی اول (سن: 92/0±91/14 سال؛ وزن: 58/13±18/59 کیلوگرم؛ نمایه‌ی توده‌ی بدنی 81/3±61/20 کیلوگرم/مترمربع) به‌طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه آمادگی‌جسمانی (15 نفر)، گروه ژیمناستیک (15 نفر)، و گروه کنترل (15 نفر). گروه‌های تجربی (گروه‌های آمادگی‌جسمانی و ژیمناستیک) سه بار در هفته و به مدت 8 هفته به ترتیب، تمرینات آمادگی‌جسمانی و ژیمناستیک را انجام دادند؛ و گروه کنترل هم به فعالیت‌های معمول خود ادامه دادند. سلامت روان با فرم 28 سوالی پرسشنامه‌ی سلامت عمومی (ghq 28) ارزیابی شد. داده‌ها توسط آزمون t وابسته (مقادیر پیش و پس آزمون) و آزمون تحلیل واریانس (آنوا) یک‌سویه (اختلاف پیش و پس آزمون) توسط نرم‌افزار spss نسخه‌ی 21 با سطح معنی‌داری کمتر از 05/0 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: نتایج نشان داد که ورزش به‌طور قابل‌توجهی سطح سلامت روان گروه‌های آمادگی‌جسمانی و ژیمناستیک را در مقایسه با مقادیر پیش‌آزمون در همه‌ی خردهمقیاس‌ها بهبود داده است (05/0>p). گروه‌های آمادگی‌جسمانی و ژیمناستیک بهبود معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل در تمام خرده‌مقیاس‌های سلامت روان نشان دادند (05/0>p). همچنین، سطح سلامت روان گروه آمادگیجسمانی در مقایسه با گروه ژیمناستیک بهبود معنی‌داری را نشان داد (05/0>p).استنتاج: نتیجه مطالعه حاضر نشان داد که هر دو نوع برنامه‌ی تمرینی ورزشی، منجر به بهبود سلامت روان دانش‌آموزان دوره‌ی متوسطه‌ی اول می‌شود. بااین‌حال، برنامه‌های آمادگی‌جسمانی بیش از تمرینات ژیمناستیک، سلامت روان را بهبود بخشیده‌اند.