پیش بینی صمیمیت جنسی بر اساس تمایز خویشتن و انعطاف پذیری شناختی با توجه به متغیر میانجی خودکارآمدی جنسی

هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان پیش بینی صمیمیت جنسی بر اساس تمایز خویشتن و انعطاف پذیری شناختی با توجه به متغیر میانجی خودکارآمدی جنسی بود که با روش توصیفی از نوع همبستگی انجام شد. جامعه این پژوهش شامل کلیه زنان و مردان شهر اصفهان در سال 1400 بود که تعداد 145 نفر از آنان به صورت هدفمند انتخاب و به پرسشنامه های پژوهش شامل صمیمت جنسی بطلانی و همکاران (1389)، تمایزیافتگی خود دریک (2011)، خودکارآمدی جنسی وزیری و لطفی کاشانی (1392) و انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروال (2010) پاسخ دادند. داده های پژوهش با روش تحلیل مسیر و به وسیله نرم افزار smartpls 3 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان دادند که تاثیر تمایز خویشتن بر خودکارآمدی جنسی (01/0>p و 28/0=r)، تاثیر تمایز خویشتن بر صمیمیت جنسی (01/0>p و 29/0=r) و تاثیر خودکارآمدی بر صمصمیت جنسی (05/0>p و 16/0=r) برآورد گردید.همچنین یافته های دیگر پژوهش نشان داد میانجی خودکار آمدی جنسی در رابطه تمایز خویشتن و صممیت جنسی مورد تایید قرار گرفت(05/0>p و 04/0=r). ازاینرو می توان بیان نمود با افزایش خودکارآمدی جنسی می توان میزان صمیمیت جنسی زوجین را افزایش داد.