روان کشی: محصول بحران های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی جامعه

هدف: به نظر می رسد این پژوهش جزء نخستین پژوهش های مربوط به موضوع روان کشی باشد. منظور از روان کشی آسیب شدید به روان، عواطف، انگیزه، احساسات، هیجان، خلق و خو و کارکرد اجتماعی از طریق تکرار بحران های پی در پی و تحت فشار قرار دادن افکار و شخصیت افراد جامعه فراتر از آستانه تحمل آنان می باشد.لذا، هدف این پژوهش بررسی و مطالعه نقش و تاثیر بحران های مکرر اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی در جهت تخریب روان و روحیه افراد جامعه می باشد. روش: روش این تحقیق از نوع کتابخانه ای و اسنادی می باشد که از طریق بررسی و مطالعه ادبیات زمینه ای تحقیق در منابع معتبر علمی، مجلات، پایگاه ها و انتشارات علمی، اطلاعات مرتبط و مورد نیاز جمع آوری شده است. نتایج: بررسی و مطالعه مطالب مربوط به موضوع نشان داد که عدم اطلاع از اصول حکمرانی علمی، عدم رعایت اصول و قراردادهای اجتماعی، ترجیح منفعت و نگاه شخصی بر نظریه علمی در حکومت های تمامیت خواه، باعث بدکارکردی اجتماعی و پیامدهای نامطلوب آن باعث آسیب روانی، عاطفی، رشدی، اجتماعی و اخلاقی به اقشار مختلف جامعه می گردد که در این میان طبقات آسیب پذیر از جمله فقرا، معتادین، بیکاران، افرد بیمار و مبتلا به اختلالات روانی بیشترین آسیب را از نظر ذهنی روانی متحمل می شوند. پیامدهای این نگاه استبدادی باعث انحرافات اجتماعی، اختلالات روانی مانند افسردگی، نگرانی، اضطراب، پرخاشگری، بیمناکی و آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد، فساد، روسپیگری، سرقت و سایر بزهکاری ها را به دنبال دارد. بحث: پژوهش های صورت گرفته در این مورد نشان می دهد که حکمرانان این جوامع به جای سب شناسی اصلی مشکلات، آسیب های موجود، تجدید نظر در رفتار و عملکرد خود، خودارزیابی رفتار در جهت اصلاح، تعدیل و تغییر رفتار خود، بحران های موجود را به عوامل نامرئی، اجانب، بیگانگان و خود مردم نسبت می دهند که این امر بیش از پیش موجب سرریز شدن آستانه تحمل مردم جامعه و عصبی شدن آنان می شود. نتیجه استمرار این رفتارها و عملکردهای بحران زا موجب فرار و مهاجرت عده ای از نخبگان، منتقدان، دگر اندیشان؛ابتلاء عده ی دیگری به افسردگی، کسالت، خودآسیب رسانی و دگر آسیب رسانی، پرخاشگری و احساس درماندگی عمومی و پذیرش و باور وضع موجود توسط افراد ساده لوح، زودباور، ذی نفع و فاقد تفکر انتقادی می باشد. به طور کلی، نتیجه این نوع نگاه در حکمرانی، باعث عقب ماندگی و پسرفت جامعه، غمگینی و دلمردگی مردم و فضای بی اعتمادی و درماندگی را بر جامعه حاکم می نماید.