اثربخشی آموزش گروهی مثبت‌نگری بر سازگاری زناشویی زنان دارای رابطه ناسازگار

زمینه و هدف: ناسازگاری زناشویی می تواند مشکلات زیادی ایجاد کند؛ لذا ضروری است به دنبال بهبود آن باشیم. از این‌رو این پژوهش باهدف بررسی اثر آموزش آموزش گروهی مثبت‌نگری بر سازگاری زناشویی زنان دارای رابطه ناسازگار انجام شد. روش بررسی: طرح پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی و به‌صورت پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان دارای ناسازگاری زناشویی شهر تهران در سال 1398 بودند. نمونه موردمطالعه شامل 26 نفر از زنان بود که به‌صورت نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. از مقیاس سازگاری دوتایی (das) برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. داده‌ها از طریق تحلیل کوواریانس تک‌‌متغیری (آنکوا) و نرم‌افزار spss-22 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و کنترل در سازگاری زناشویی (58/104 f= و 05/0 p<) زنان دارای ناسازگاری زناشویی وجود دارد. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش، آموزش مهارت‌های مثبت‌نگری می‌تواند به‌عنوان یک روش موثر درمانی و آموزشی موجب بهبود سازگاری زناشویی زنان دارای ناسازگاری زناشویی شود. نتایج این پژوهش می‌تواند دارای تلویحات کاربردی فراوانی باشد.