اثربخشی توانمندسازی روانی-اجتماعی بر افزایش تاب‌آوری دانش‌آموزان با آمادگی به اعتیاد

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی توانمندسازی روانی-اجتماعی بر تاب آوری دانش آموزان دارای آمادگی اعتیاد بود. روش: روش پژوهش به شیوه ی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس-آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه‌ی آماری پژوهش را کلیه‌ی دانش آموزان دوره‌ی متوسطه‌ی اوّل شهر اهواز در سال تحصیلی 1398 تشکیل می دادند که از میان آن‌ها یک دبیرستان به صورت در دسترس انتخاب و تعداد 200 نفر از دانش آموزان این مدرسه توسط پرسشنامه‌ی آمادگی اعتیاد زرگر و همکاران (1385) غربال شدند. سپس 30 دانش‌آموز که نمره ی بالاتر کسب کرده و دارای آمادگی اعتیاد بالا تشخیص داده شده بودند، انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) به‌صورت تصادفی جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان گروه آزمایش، 8 جلسه برنامه‌ی توانمندسازی روانی-اجتماعی را دریافت نمودند. برای جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه‌ی تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری، مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که فرضیه‏ی پژوهش مبنی بر اثربخشی آموزش توانمندسازی روانی-اجتماعی بر تاب آوری دانش آموزان دارای آمادگی اعتیاد، مورد تائید قرارگرفته است و دانش آموزان دارای آمادگی اعتیاد گروه آزمایش نسبت به دانش آموزان دارای آمادگی اعتیاد گروه کنترل در پس‌آزمون، به‌طور معناداری، تاب آوری بیشتری داشتند. نتیجه‌گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که استفاده از آموزش توانمندسازی روانی-اجتماعی می تواند موجب افزایش تاب آوری شود.