بررسی اثر بخشی جلسات مداخلات روان‌شناختی مثبت‌گرا بر نشانگان افسردگی و بهزیستی افراد نابینا در دوران اپیدمی کرونا

کرونا یکی از شوم ترین اپدیمی های تاریخ بشر است که نوع و روند زمانی درمان آن آثار وخیم تری نسبت به هر اپیدمی دیگر را به دنبال دارد.شرایط زمانی پیچیده تر می گردد که اگر افردی دچار معلولیت بینایی که مهمترین عضو حسی خود را بهر دلیلی از دست داده باشند روبرو باشیم هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی جلسات مداخلات روان‌شناختی مثبت‌گرا بر نشانگان افسردگی و بهزیستی افراد نابینا طی دوران اپیدمی کرونا در شهر تهران می باشد . روش پژوهش بصورت نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون که جامعه آماری شامل کلیه افراد مرد نابینای بین سنین 20تا50سال شهر تهران به تعداد 455نفر می باشد که با نمونه پژوهش به روش هدفمند شامل 70 فرد نابینا بوده که در دو گروه آزمایش (35) و کنترل (35) همتا شدند. سپس گروه آزمایش در 8 جلسه درمانی 90 دقیقه‌ای به مدت یک ماه شرکت کردند. برای جمع‌آوری داده‌های پژوهش از پرسشنامه فرم کوتاه افسردگی بک و مقیاس بهزیستی ذهنی داینر استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس چند متغیره نشان داد که روان‌درمانی مثبت بر بهزیستی ذهنی افراد نابینا تاثیر معنی‌دار دارد. تحلیل هر یک از خرده مقیاس‌های بهزیستی ذهنی به تنهایی نیز‌ با استفاده از تحلیل کواریانس یک راهه نشان داد که آزمودنی‌های گروه آزمایش تحت تاثیر برنامه درمانی، در رضایت از زندگی و عاطفة منفی تفاوت معنی‌داری با گروه کنترل نشان دادند. اما در عاطفة مثبت بین دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. همچنین نتایج تحلیل کواریانس یک متغیره نشان داد که درمان مثبت‌نگر بر کاهش نشانه‌های افسردگی تاثیر معنی‌دار داشت. این نتایج می‌تواند پشتوانه‌ای برای کاربست مداخلات مبتنی بر روانشناختی مثبت‌نگر در جهت کاهش یکی از شایع ترین اختلالات روانی در اوضاع اپیدیمی های با تلفات جانی وروانی یعنی افسردگی و همچنین ارتقای سطح بهزیستی ذهنی افراد نابینا، باشد.