اثربخشی درمان گروهی فراشناختی بر خود تمایزیافتگی افراد دارای اختلال شخصیت وابسته

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان گروهی فراشناختی بر خود تمایزیافتگی افراد دارای اختلال شخصیت وابسته شهر سنندج بود. نمونه پژوهش شامل 21 نفر از افراد دارای شخصیت وابسته مراجعه کننده به مرکز مشاوره و خدمات روان شناختی نیروی انتظامی شهر سنندج بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه گواه (10 نفر) و آزمایش (11 نفر) گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، شامل پرسشنامه بالینی چندمحوری میلون (1987) و پرسشنامه تجدیدنظرشده خود تمایزیافتگی (اسکوورن و اسمیت، 2003) بودند. طرح این پژوهش نیمه آزمایشی می باشد که به صورت گروه آزمایشی و گواه با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری است. ابتدا برای هر دو گروه پیش آزمون اجرا گردیده، سپس مداخله آزمایشی (درمان فراشناختی) برای گروه آزمایش در طی 8 جلسه اجرا شد. در نهایت، پس از اتمام فرآیند مداخله، برای هر دو گروه پس آزمون و یک ماه بعد از پس آزمون، آزمون پیگیری اجرا گردید. تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری کوواریانس چند متغیری نشان داد که درمان گروهی فراشناختی باعث افزایش خود تمایزیافتگی در سطح (001/0>p) در پس آزمون و پیگیری گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است.