تبیین مفهومی روایت «اکرموا اولادی الصالحون لله و الطالحون لی» و پیامدهای فقهی آن

سیادت اشخاص، همواره نقش مهمی در حیات سیاسی _ اجتماعیآنان داشته است. فرزندان پیامبر (سادات)، در جوامع اسلامی از احترامویژه ای برخوردارند. در آموزه های دینی نیز به اکرام سادات سفارششده است که قدرمتیقن آن، سادات صالح و باتقوا است. با این وجود،اکرموا اولادی الصالحون لله و « برخی از فقها با استناد به مفاد روایتدر استحباب و مطلوب بودن اکرام سادات، تفاوتی میان » الطالحون لیسادات صالح و غیرصالح قائل نشده اند. در مقابل، شماری از فقها باتوجه به ضعف سندی روایت و مخالفت مضمون آن با مفاد ادله امر بهمعروف و نهی از منکر، همچنین اطلاق دلایل حدود و تعزیرات، اعتباراین روایت را انکار کرده اند. پژوهش حاضر که با رویکرد توصیفی-اکرموا اولادی الصالحون لله و « تحلیلی، به تبیین مفهومی روایتو پیامدهای فقهی آن می پردازد؛ نشان میدهد که ضعف » الطالحون لیسندی آن با عمل فقها جبران شده و مضمون آن هم تعارضی با دیگرآموزه های دینی ندارد.

conceptual explanation of the hadith, akrimū awlādī, al ṣālihūna lillāh wa al ṭālihūna lī and its jurisprudential outcomes

throughout the history of islam, sīyādat (being a sayyid or a descendent of prophet muhammad – s.a.w.) has always played an important role in the political and social life of individuals. descendants of the prophet (sādāt), have enjoyed special respect in islamic societies. in religious doctrines respect for sādāt has highly been recommended, which is certainly referring to the righteous and pious ones. however, according to the narration, “akrimū awlādī, al ṣālihūna lillāh wa al ṭālihūna lī” (honor my children, those who are righteous belong to allah and those who are unrighteous belong to me), some jurists have not made a difference between righteous and unrighteous sādāt regarding the desirability (istiḥbāb) of honoring them. in contrast, a number of jurists have denied the validity of this narration due to its weak documentation and the contradiction of its content with the provisions of the evidences of commanding the good and forbidding the evil, as well as the application of the evidences for legal punishments and penalties (ḥudūd wa ta‘zīrāt). this present article, which deals with the conceptual explanation of the above mentioned narration and its jurisprudential outcomes with a descriptive analytical approach, shows that its weak documentation is compensated by the practice of jurists and its content does not conflict with other religious doctrines