رواداری و بازتاب آن در فرهنگ شافعیه

رواداری یا تالرنس عبارت است از پذیرفتن و احترام گذاشتن به نژادها، فرهنگ‌ها و شیوه‌های متنوع زیستن، اندیشیدن و اظهارنظر کردن؛ پذیرش و احترامی از روی آگاهی و صداقت و از موضع قدرت. رواداری که در آغاز فضیلتی اخلاقی به‌شمار می‌آمده به اقتضای ضررورت‌های تاریخی و اجتماعی وارد حوزه فلسفه سیاست شده و در نهایت به یک هنجار فرهنگی و حقوقی جهانی تبدیل شده است. در حدی که امروزه پیش‌شرط صلح و توسعه محسوب می‌شود و از بایسته‌های سیاست‌گذاری‌های کلان تلقی می‌گردد. بانیان و نظریه‌پردازان مذهب شافعی تحت تاثیر آموزه‌های قرآن کریم و سنت شریف نبوی، وسعت نظر شخص امام شافعی و بنیادهای مکتب اعتدالگرای اشعری به نحو درخور تحسینی روادار بوده‌اند و از موضع اقتدار علمی و موقعیت ممتاز اجتماعی، آگاهانه و صادقانه به ائمه و اتباع سایر مذاهب احترام می‌گذاشته‌اند و مبانی اجتهادی و فتاوای فقهی آنان را محتمل الصواب می‌شمرده‌اند. شافعیه علاوه بر رواداری‌های نظری در مقام عمل هم همواره بر مبنای حسن تفاهم و تعامل مثبت، با دیگران رو به رو می‌شده‌اند. در میراث مکتوب و سیره عملی آنان شواهد زیادی در تصدیق این ادعا وجود دارد.

Tolerance and its reflection in Shafi’i culture

Tolerance is acceptance and respect for races, cultures, and diverse ways of living, thinking and expression; Acceptance and respect from awareness and honesty and power position. Tolerance, which was considered a moral virtue, has entered the field of political philosophy due to historical and social necessities and has finally become a universal cultural and legal norm. Today it is a precondition for peace and development and is considered a macropolicy requirement. The founders and theorists of the Shafi’i religion, under the influence of the theories of the Holy Qur’an and the Holy Prophetic tradition, the wide view of Imam Shafi’i’, and the foundations of the Ash’ari school of moderation, have been admirably tolerant. And from the position of scientific authority and privileged social status, they have consciously and honestly respected the leaders and followers of other religions and have considered their ijtihad principles and jurisprudential fatwas to be correct. In addition to theoretical tolerances in practice, the Shafi’is has always faced others on the basis of good understanding and positive interaction. There is ample evidence to support this claim in their written heritage and practice.