روش پدیدارشناسی و مواجهه با موضوع اثبات وجود خدا

تلقی از پدیدارشناسی به‌مثابه یک روش، به‌عنوان امری قابل اعتنا، بیش ‌از هر زمان دیگری، به ‌دلیل تثبیت تنوع گرایش‌ها و نگرش‌های مطالعاتی عرصه دین با روی‌آوردهای عقلی فلسفی و شهودی عرفانی، نیازمند واکاوی بیشتر و تحلیل عمیق‌تر جهت مطالعات چندمنظوره است. این روش مطالعاتی بر پایه شناخت پدیداری از علوم و معرفت (فنومن) شکل‌گرفته و قائل به خارج‌بودن ذاتِ (نومن) عالم، از دسترس آگاهی ما انسان‌هاست. پرسش اینجاست که روش یادشده، به ‌دلیل عدم امکان وجودی در شناخت ذات، آیا در مقوله اثبات وجود خداوند، دارای توفیق امکانی است یا خیر؟ اساساً پیش‌فهم‌های این روش در مواجهه با موضوع اثبات وجود خدا کدام است؟ پژوهش پیش رو می‌کوشد تا با روش توصیفی-تحلیلی و به گونه کتابخانه‌ای، ضمن جست‌وجو در منابع مرتبط با دین‌شناسی فلسفی عرفانی و روش‌شناسی مطالعات دینی، به موضوع نوشتار پرداخته و با ارائه تصویری روشن از محل بحث، به پرسش‌های یادشده پاسخ دهد. از نتایج این پژوهش می‌توان به ترسیم دستگاه فکری اثبات وجود خداوند برمبنای وجود اسماء، صفات و افعال وی؛ که همان ادراک پدیدارها (مخلوقات) و نه درک ذات (خالق) است، اشاره کرد و این امر، خود نیز می‌تواند به ‌مثابه پاسخی به ناکارآمدی این روش در اثبات وجود خداوند به‌ شمار آید.