بررسی و نقد ادلۀ اصلی اتئیسم با تاکید بر دیدگاه‌های گراهام اپی

اتئیسم نو غالباً در دو دسته جای می‌گیرد: اتئیسم ناشی از تحلیل فلسفی و اتئیسم ناشی از علوم تجربی و به‌خصوص علوم زیستی. گراهام اپی در زمرۀ فیلسوفانی است که در تبیین اتئیسم نوع اول تلاش‌های فراوانی کرده است. او سعی کرده است که تقریباً همۀ استدلال‌های اصلی را مطرح و در مجموع از آن‌ها دفاع کند، گرچه اعتبار همۀ استلال‌ها را نیز یکسان نمی‌داند و نقدهایی به برخی از آن‌ها وارد می‌کند. در این نوشته و ارائه سعی خواهد شد استدلال‌های وی بازنویسی تحلیلی شود و مورد بررسی و نقد قرار گیرد. ادلۀ اصلی اپی در اتئیسم ایجابی (درمقابل اتئیسم سلبی) به شرح زیر است: 1. خداباوری بی‌معناست. 2. خداباوری نامنسجم است. 3. خداباوری به‌لحاظ منطقی ناسازگار است. 4. خداباوری ناممکن است. 5. خداباوری، با توجه به واقعیت‌های شناخته شده، غیرمحتمل است. 6 .خداباوری به لحاظ اخلاقی باورناپذیر است. اپی همچنین به شواهدی اشاره می‌کند که بر اساس آن معتقد است فرضیه طبیعت‌گرایی (که اتئیسم در اینجا قابل فروکاستن به آن است)، در مقایسه با خداباوری از مزیت‌های تبیینی بیش‌تری برخوردار است. این موارد نیز در این مقاله اشاره و نقدهایی بر آن ایراد خواهد شد. اپی همچنین به شواهدی اشاره می‌کند که بر اساس آن معتقد است فرضیه طبیعت‌گرایی (که اتئیسم در اینجا قابل فروکاستن به آن است)، در مقایسه با خداباوری از مزیت‌های تبیینی بیش‌تری برخوردار است. این موارد نیز در این مقاله اشاره و نقدهایی بر آن ایراد خواهد شد.