بستار فیزیکی و استدلال به سود طبیعت‌گرایی؛ یک بررسی انتقادی

فیلسوفان طبیعت‌گرای بزرگی همچون دیوید آرمتسرانگ، دیوید پاپینیو و جیگوان کیم، بیان کرده‌اند که بهترین استدلال به سود طبیعت‌گرایی مبتنی بر بستار علّی/فیزیکی جهان است. بستار فیزیکی به عنوان یک مفروض در این استدلال‌ها بیان می‌کند که تنها علل طبیعی/فیزیکی می‌توان برای رویداد‌های فیزیکی علت باشند و اینچنین امور فراطبیعی از جمله خداوند نمی‌توانند علیت و تاثیری بر جهان طبیعی داشته باشند. در گام نخست همین تعهد به بستار فیزیکی می‌تواند سبب انکار وجود امور فراطبیعی، لااقل آنها که فرض بر آنست که اثرعلّی بر جهان دارند شود. اما در گام بعدی برای تثبیت طبیعت‌گرایی و نفی وجود هرگونه امر فراطبیعی، این طبیعت‌گرایان به تیغ اکام یا اصل الیتیک توسط می‌کنند که مطابق آنها یا باور به وجود اموری که نقش علی و تبیینی در جهان نداشته باشند نامعقول است و یا اصولا اثرگذاری علّی ملاک اصلی وجود داشتن است که هر امری که فاقد آن باشد، اساسا وجود ندارد. اینچنین ایشان به انکار خداوند و هر گونه امر فراطبیعی دیگر می‌رسند. در این مقاله نشان می‌دهم که تعهد به بستار فیزیکی تنها در تعارض با علیت امور فراطبیعی همچون خداوند نیست، بلکه با رکن اساسی سرشت اخلاقی و عقلانی انسان یعنی علیت ذهنی و ارادی او نیز در تعارض است. اینچنین به مسئله داغ بستار فیزیکی و علیت ذهنی در دهه‌های اخیر فلسفه ذه معاصر پرداخته و مهمترین راه‌کارهای طبیعت‌باورانه ارائه شده برای آن را محک می‌زنم. این راه‌کارها عبارتند از: 1. راه‌کار دیویدسن 2. فیزیکالیسم ناتقلیل‌گرا 3. پذیرش تعین مضاعف و 4. فیزیکالیسم تقلیل‌گرا. با بررسی همه این رویکرد‌ها نشان می‌دهم که هیچ یک از آنها در حل مسئله علیت ذهنی و بستار فیزیکی موفق نیستند و بنابراین یک طبیعت‌گرا بر سر دو راهی دشواری قرار می‌گیرد. او مجبور است یا تعهد به بستار فیزیکی را حفظ کرده و دست از علیت ذهنی بردارد و یا اینکه دست از تعهد به بستار فیزیکی برداشته و از مهمترین رکن استدلال خویش به سود طبیعت‌گرایی دست بشوید.