خداناباوری دوستانه و خداباوری دوستانه: الگوی استدلالی یا الگوی ادراک حسی و گواهی

ویلیام رو در مقاله ای در سال 1979 از سه نوع خداناباوری با عناوین خداناباوری دوستانه، خداناباوری غیردوستانه و خداناباوری بی تفاوت نام برده است. بر پایه خداناباوری دوستانه، یک خداناباور در عین عدم اعتقاد به وجود خداوند، برخی از خداباوران را (آنان که بر پایه ادله به وجود خداوند اعتقاد پیدا کرده اند) در باور به وجود خداوند معقول می دانند. جان گرکو در مقاله ای با عنوان «خداباوری دوستانه» که به عنوان فصلی از کتاب تسامح دینی از خلال فروتنی در سال 2008 منتشر شده است الگوی ویلیام رو در توضیح اختلاف نظر خداباوران و خداناباوران را الگوی استدلالی می داند و معتقد است که این الگو کارایی چندانی در توضیح معقولیت هر دو سوی نزاع ندارد. او از الگوی ادراک حسی و الگوی گواهی به عنوان دو الگوی بدیل سخن می گوید و توضیح می دهد که بر اساس این دو الگو، یک خداباور می تواند در عین پذیرش خداباوری، معقول بودن برخی خداناباوران را پذیرا باشد. او چنین موضعی از سوی خداباور را خداباوری دوستانه می نامد. در این مقاله توضیح داده می شود که در الگوی استدلالی ارائه شده توسط رو، بحث به گونه ای ساماندهی شده که گویی خداناباوری اصل بوده و خداباوری به عنوان یک گزینه بدیل در مواردی می تواند معقول انگاشته شود. به نظر می رسد که می توان از خداباوری دوستانه در الگوی استدلالی نیز سخن گفت که بر پایه آن، خداباوری اصل بوده و در عین حال برخی از خداناباوران را در اعتقاد خود معقول قلمداد کرد. برای رسیدن به این نتیجه، الگوی احتمالاتی تجمیعی برای بررسی استدلال های خداباوران و خداناباوران استفاده خواهد شد.ویلیام رو در مقاله ای در سال 1979 از سه نوع خداناباوری با عناوین خداناباوری دوستانه، خداناباوری غیردوستانه و خداناباوری بی تفاوت نام برده است. بر پایه خداناباوری دوستانه، یک خداناباور در عین عدم اعتقاد به وجود خداوند، برخی از خداباوران را (آنان که بر پایه ادله به وجود خداوند اعتقاد پیدا کرده اند) در باور به وجود خداوند معقول می دانند. جان گرکو در مقاله ای با عنوان «خداباوری دوستانه» که به عنوان فصلی از کتاب تسامح دینی از خلال فروتنی در سال 2008 منتشر شده است الگوی ویلیام رو در توضیح اختلاف نظر خداباوران و خداناباوران را الگوی استدلالی می داند و معتقد است که این الگو کارایی چندانی در توضیح معقولیت هر دو سوی نزاع ندارد. او از الگوی ادراک حسی و الگوی گواهی به عنوان دو الگوی بدیل سخن می گوید و توضیح می دهد که بر اساس این دو الگو، یک خداباور می تواند در عین پذیرش خداباوری، معقول بودن برخی خداناباوران را پذیرا باشد. او چنین موضعی از سوی خداباور را خداباوری دوستانه می نامد.