اصل دلیل کافی از نگاه پروس و بررسی نقدهای وارد شده

اصل دلیل کافی(principle of sufficient reason)٬ شاید مبنایی‌ترین بنیان عقلانی فکر انسانی در فهم جهان است که در براهین کیهان شناختی٬از ارکان مهم تلقی می شود. این نگاشته بر آن است تا با تمرکز بر آراء الکساندر پروس، از مهمترین مدافعان حال حاضر این اصل و در گروه خداباوران و پرداخت به بر آراء برخی منتقدان اصلی آن همچون گراهام اوپی در گروه خداناباوران٬ تقابل این دو نوع نگاه را به بوته نقد و نظر گذاشته و در مورد استحکام براهین طرفین٬ سخن بگوید.درنگاه پروس٬عدم پذیرش این اصل٬ مخاطب را به سوی نوعی شک گرایی مفرط در حیطه شواهد عینی ٬ خواهد کشاند. وی معتقد است که در صورت غلط بودن این بنیان٬حقایق طبیعی دیگر بدون علت اتفاق خواهند افتاد و با تصادفی شدن این رخدادها٬ دیگر هیچ گونه دریافت معرفتی ممکن نخواهد بود. همچنین درصورت بطلان این اصل٬ معتقد است که ما یک نوع ناقضی داریم (defeater) که ممکن نیست توسط ناقضی دیگر (defeater’s defeater) نقض شود . که خود از بین برنده اعتبار علوم تجربی (science) است. در نگاه منتقدین٬‌ پذیرش این اصل با دشواری های متعدد، از جمله مشکلات متافیزیکی در رابطه با امکان وجهی و همچنین مشکلات علمی مربوط به نظریات جدیدی همچون مکانیک کوانتومی روبروست و استدلال های ارائه شده در این مورد٬ منتج نیستند. تبیین نگاه پروس و اعتبارشناسی پاسخ گویی وی به شبهات خداباوری٬ از داشته های مهم این نوشتار خواهد بود.