بررسی تطبیقی جاودانگی تناسخی نفس در اسلام و مسیحیت

بحث جاودانگی نفس مساله ای است که با یکی از آموزه های بنیادین ادیان ابراهیمی به ویژه اسلام و مسیحیت یعنی معاد و زندگی پس از مرگ، گره می خورد، بقای نفس فرض های متفاوتی دارد که یکی از آنها جاودانگی تناسخی نفوس انسانی است که در اصطلاح مشهورش، دست کم به دو معنا به کار می رود: معنای نخست، سیر نفس در چرخه تناسخی ابدان است که بر این اساس معادی که در ظاهر شریعت بر آن تاکید شده روی نخواهد داد بلکه نفس هر کسی یک سلسله توالد و تجدید حیات را طی می‌کند و پیاپی از بدنی به بدن دیگر وارد می شود و این روند پی‌در‌پی در یک سلسله‌ی بی‌انتها ادامه می‌یابد. متون دینی مسیحت و اسلام در رد معنای نخست و جایگزینی آن به جای معاد هماهنگ اند هم چنانکه متکلمان مسیحی و مسلمان نیز در دفع سیر نفس در چرخه تناسخی ابدان هم نظرند. معنای دوم عبارت است از تناسخ در ساختار معاد جسمانی، به این صورت که نفس در آخرت و رستاخیز هم بسان حیات دنیوی دارای بدنی عنصری مناسب با حیات اخروی خواهد بود. ظهور آیات فروانی از کتاب مقدس و قرآن کریم و همچنین روایات ماثور از انبیا و اوصیای الهی تحقق معاد جسمانی به جسم عنصری است.