نقش جاوادنگی انسان در نادرستی سقط جنین

رویکردهای متفاوتی به مسئله سقط جنین در اخلاق کاربردی وجود دارد. برخی از فیلسوفان اخلاق کوشیده‌اند استدلال‌هایی بر نادرستی سقط جنین اقامه کنند. برخی جنین را از لحظه لقاح انسان نمی‌دانند ولی با توجه به قوه و استعداد جنین برای انسان شدن سقط کردن آن را نادرست می‌دانند (استدلال بالقوگی). در مقابل، برخی جنین را از لحظه لقاح انسان تلقی می‌کنند و هیچ تفاوتی میان جنین و نوزاد قائل نیستند. آنها برای اثبات ادعای خود استدلال‌های گوناگونی اقامه کرده‌اند. برخی تفاوت اساسی نوع انسان با دیگر انواع را مد نظر قرار داده و با تمسک به تفاوت ذاتی انسان از دیگر موجودات تنها انسان و در نتیجه جنین را دارای شان و منزلت اخلاقی می‌دانند (استدلال ذات نوعی). برخی دیگر به دلیل نادرستی قتل انسان بالغ و عدم تفاوت اساسی میان او و مراحل قبلی هستی‌اش حتی در مرحله جنینی با تمسک به استمرار وجودی انسان در مراحل مختلف تکون‌اش نادرستی سقط جنین را به اثبات می‌رسانند. برخی با نقد دلایل نادرستی قتل، د‌لیل واقعی نادرستی قتل را شبیه بودن آینده مقتول به آینده ما می‌دانند و به دلیل اینکه جنین نیز از «آینده‌ای شبیه آینده ما» برخوردار است سقط کردن آن را غیر اخلاقی می‌دانند (استدلال آینده‌ای شبیه آینده ما). گرچه این استدلال‌ها تا حدودی قوی به نظر می‌رسند اما چون بر تک‌ساحتی و میرا بودن آدمی مبتنی‌اند خالی از ضعف نیستند و مبنای‌ استدلال‌ها از همین جهت کمی لرزان به نظر می‌رسد. اما اگر مبنای این استدلال‌ها تک‌ساحتی نبودن و میرا نبودن آدمی باشد به نظر می‌رسد قوت آنها بسیار بیشتر می‌شود. از این رو در این مقاله سعی می‌شود نقش جاودانگی انسان در نادرستی سقط جنین نشان داده شود.