کابرد اسب ها به عنوان مدل حیوانی بیماری استئوآرتریت و آسیب های غضروفی

استئوآرتریت یک بیماری دژنراتیو مفصلی است که با از دست دادن پیشرونده غضروف مفصلی مشخص می شود. غضروف مفصلی بالغ ظرفیت محدودی برای ترمیم و بازسازی دارد (1). هر گونه اختلال در ناحیه سطحی، یا آسیب به سلول های غضروفی که ماتریکس غضروف و ساختار ناحیه ای را حفظ می کنند، بر توزیع بار غضروف هیالین ویسکوالاستیک تاثیر می گذارد و در نهایت ممکن است به بیماری دژنراتیو مفصل ختم شود (2). آرتروز مفاصل زانو و ران یکی از شایع ترین بیماری های تشخیص داده شده در طب عمومی انسان است (3). با توجه به سن و چاقی که به عنوان عوامل خطر کلیدی به شمار می آیند، انتظار می رود شیوع استئوآرتریت تا سال 2025 دو برابر شود (4). از آنجایی که در حال حاضر هیچ درمان اثبات‌شده‌ای برای اصلاح این بیماری در دسترس نیست، تقاضای فزاینده‌ای برای درمان‌های جدید و موثر وجود دارد که تحقیقات پزشکی بازسازی‌کننده می‌تواند در این زمینه کمک کننده باشد. در اسب‌ها نیز مانند بیماران انسانی، نیاز به تشخیص زودهنگام و درمان‌های موثر وجود دارد که امکان بازگشت به عملکرد کامل را فراهم می‌کند (5). در اسب ها استئوآرتریت علت اصلی لنگش مزمن است که با بروز بیماری دژنراتیو مفصلی در 83.5٪ اسب های مسن همراه است. جالب است که نه تنها پاتوفیزیولوژی استئوآرتریت در اسب شبیه به انسان است، بلکه ضخامت غضروف زانو اسب نیز مشابه انسان است. این شباهت ها از اسب به عنوان مدل مرتبط برای مطالعات در مورد استئوآرتریت طبیعی پشتیبانی می کند (6). تعدادی از مدل‌های این بیماری در اسب القا شده است که عمدتا از طریق جراحی برای تخریب و التیام غضروف مفصلی بهره گرفته شده است. همانند انسان، هدف اصلی تحقیقات استئوآرتریت، دستیابی به لایه برداری مجدد غضروف آسیب دیده با انعطاف پذیری بیومکانیکی و کنترل قابل قبول درد است. با این حال، برای هر مطالعه ای که در مورد ترمیم غضروف انجام می شود مهم آن است که مدت زمان آن حداقل 8 تا 12 ماه باشد، زیرا شکست در پیگیری طولانی مدت، یک نتیجه رایج در آزمایشات بالینی انسان و اسب است؛ حتی اگر در مدل های حیوانی نتایج کوتاه مدت امیدوارکننده به نظر برسند(7).