بیومارکرهای قلبی اسب

بیماری‏های میوکارد و به ‏ویژه میوکاردیت به ‏طور مستقیم توان ورزشی اسب را تحت تاثیر قرار می‏دهند و در بسیاری از موارد تشخیص زود هنگام، نقشی اساسی را در جلوگیری از پیشرفت عارضه بر عهده دارد. معاینه با گوشی، الکتروکاردیوگرافی و اکوکاردیوگرافی، ابزارهایی کارآمد در تشخیص بسیاری از عوارض میوکارد و دریچه‏ای قلب بشمار می ‏آیند اما بهره ‏گیری از آن‏ها در تمام موارد کارساز نیست. برای مثال شواهد حکایت از آن دارد که اکوکاردیوگرافی در تشخیص میوکاردیت کانونی توفیق چندانی ندارد و بروز آریتمی در اسب مبتلا به میوکاردیت همیشگی و ثابت نیست. لذا بهره ‏گیری از آزمایشات پاراکلینیکی و تعیین میزان سرمی بیومارکرهای قلبی، می ‏تواند افقی تکمیلی را پیش روی دامپزشکان و متخصصان قرار دهد. هدف از ارائه مقاله حاضر آشنا ساختن بیش از پیش دانش‏پژوهان با انواع بیومارکرهای قلبی و پیش رو قرار دادن افق‏های جدید تحقیقی است. اصولاً مطالعات در ارتباط با بیومارکرهای قلبی اسب محدود است و از انواع بیومارکرهای قلبی شناخته شده می‏توان به تروپونین قلبی، پپتید ناتریورتیک دهلیزی و مغزی، آلدسترون، هموسیستئین، آنزیم کراتین کیناز قلبی، دی‏متیل آرژنین نامتقارن و d-dimer اشاره کرد. در این میان، تروپونین قلبی شاخصی مناسب برای تشخیص آسیب‏های میوکارد و انفارکتوس قلبی است، اما در تشخیص نارسایی قلبی، فیبریلاسیون دهلیزی و تشخیص پس‏زدگی دریچه‏های قلبی مفید نیست. پپتید ناتریورتیک دهلیزی (anp) توسط سلولهای عضلانی قلب و به دنبال افزایش حجم خون و کشیدگی دیواره حفرات قلب، ترشح می‌شود. افزایش غلظتanp در بیماری‌های قلبی انسان و اختلالات دریچه‏ای سمت چپ قلب اسب گزارش شده است. همچنین بین غلظتanp و اندازه‏ی بطن، ارتباط مستقیم وجود دارد. از این رو می‌توان انتظار داشت که در اسبان مبتلا به اتساع بطن، غلظت این پپتید افزایش یابد. همچنین شواهدی در دست است که پپتید ناتریورتیک مغزی با نارسایی بطن راست و افزایش فشار سرخرگ ریوی در ارتباط است و از سوی دیگر در نارسایی دریچه‏ای قلب اسب با افزایش غلظت آلدسترون روبرو هستیم. از این‏رو سنجش سایر بیومارکرهای قلبی همچون هموسیستئین، کراتین کیناز، دی‏متیل آرژنین نامتقارن و d-dimer همراه با دیگر بیومارکرها زیستی، افقی جدید را تشخیص بیماری‏های قلبی برعهده خواهند داشت.