بررسی شرایط محیطی و عوامل میزبانی در بروز درماتوفیتوزیس در تعدادی اسبداری از استان‌های تهران، البرز و گلستان

درماتوفیتوز شایع‌ترین بیماری پوستی واگیردار در اسب است. trichophyton equinum، t.mentagrophytes، microsporum gypseum و m.canis معمول‌ترین جدایه‌ها هستند. عفونت خود محدود شونده است و اهمیت زئونوز بین انسان و دام دارد. درماتوفیت‌ها از طریق تماس مستقیم با میزبان آلوده یا از طریق تماس غیرمستقیم با فومیت‌های آلوده یا محیط منتقل می شوند. بیماری، تغذیه نامناسب، تراکم بیش از حد، سن و استرس اسب ها را مستعد عفونت می‌کند. رطوبت ناشی از تعریق یا شرایط محیط به سد محافظ پوست آسیب می‌رساند و احتمال آلودگی را افزایش می‌دهد. در مطالعه حاضر اسب‌های مبتلا درتعدادی از اسبداریهای سه استان تهران، البرز و گلستان که به دنبال عارضه پوستی و بررسی آزمایشگاهی نمونه های مو(تریکوگرافی)، درماتوفیتوزیس در آنها تایید شده بود از نظر عوامل میزبانی(رنگ پوشش خارجی، سن، جنس) و عوامل محیطی(فصل، نوع بستر، تراکم، روش‌های کنترل حشرات در اصطبل ) طی بازه زمانی یک ساله مورد مطالعه قرار گرفت. در مجموع 14 اسب مبتلا به درماتوفیتوزیس تشخیص داده شد و نتایج حاصل بوسیله نرم‌افزار spss نسخه 24 مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این بررسی نشان داد که هیچ اختلاف آماری معنی داری بین رنگ پوشش خارجی ،جنس و سن اسب‌های مبتلا وجود نداشت و بیشترین موارد درگیری اسب‌ها در فصل پاییز بود. در مواردی که به عنوان بستر از کود خشک استفاده شده بود بیشترین میزان آلودگی به درماتوفیت وجود داشت. در مورد سایر عوامل محیطی و میزبانی اختلاف آماری معنی داری ثبت نشد.