راهکارهای درمانی آندومتریت پایدار پس از جفت گیری در مادیان

آندومتریت، عفونت یا التهاب اندومتریوم، شایع‌ترین علت ناباروری و سومین بیماری شایعی است که مادیان‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. به طور کلی حدود 10 تا 15 درصد مادیان‌ها، مستعد ابتلا به آندومتریت پایدار پس از جفت گیری هستند. معمولا رسوب منی، باکتری‌ها و باقی مانده‌های مواد موجود در رحم مادیان پس از جفت گیری باعث ایجاد آندومتریت خود محدود شونده می‌شوند. در اغلب مادیان‌ها فراورده‌های التهابی طی 48 ساعت پس از جفت گیری از رحم پاک می‌شوند. احتمال مرگ رویانی و متعاقبا کاهش نرخ آبستنی در مادیان‌های مبتلا به آندومتریت پایدار زیاد است. از عوامل مستعد کننده این عارضه می‌توان به آناتومی نامناسب ناحیه پرینه و تولید مثلی (مانند ساختار ضعیف فرج، پارگی اسفنکتر دهلیزی واژینال، اختلال در انقباض رحم، عدم کارایی گردن رحم و چین‌های آتروفی شده اندومتر) و افزایش سن مادیان‌ها اشاره نمود. از عوامل عفونی مسبب آندومتریت می‌توان به باکتری‌های هوازی مانند streptococcus zooepidemicus و escherichia coli و قارچ‌ها مانند آسپرژیلوس و کاندیدا اشاره کرد. اغلب این عوامل بواسطه تشکیل بیوفیلم باعث ایجاد این عارضه می‌شوند. تشخیص آندومتریت مستلزم اخذ تاریخچه‌ای دقیق (سابقه تجمع مایع داخل رحمی قبل و بعد از جفت گیری، بازگشت زودهنگام به فحلی و عدم آبستنی متعاقب جفتگیری-تلقیح علیرغم مدیریت خوب پرورشی)، کشت از لومن اندومتریوم، ارزیابی سیتولوژی، بیوپسی و معاینه اولتراسونوگرافی است. روش‌های مختلف درمان مطرح و به کارگرفته شده‌اند که از این‌ها می‌توان به شستشوی رحم با محلول‌های کریستالوئیدی، تجویز داروهای اکبولیک همچون اکسی توسین و کاربتوسین، آنتی بیوتیک‌ها از جمله بتالاکتام‌ها و پلی ین‌ها؛ همچنین استفاده از روش‌های مدرن مانند تجویز داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی انتخابی cox-2، گلوکوکورتیکوئیدها، عصاره‌‌های باکتریایی، تزریق داخل وریدی propionibacterium acnes ، لاکتوفرین، پلاسمای غنی از پلاکت و سلول‌های بنیادی مزانشیمی اشاره نمود.