نگرشی جدید به کارکردهای ویتامین دی در اسب

نقش ویتامین دی در هومئوستاز کلسیم و فسفر و حفظ سلامت استخوان ها برای اولین بار توسط ادوارد مالنبی در سال 1918 هنگام بررسی ریکتس در کودکان اثبات گردید. از سال 1918 تا کنون مقالات بسیاری در زمینه ی اهمیت ویتامین دی بعنوان بهبود دهنده ی جذب روده ای کلسیم و فسفر، تحریک کننده ی تمایز استئوکلاست ها و بازجذب کلسیم از استخوان ها و تقویت کننده ی مینراله شدن ماتریکس استخوانی به رشته ی تحریر در آمده است. فرضیه ی اثربخشی ویتامین دی در سطحی فراتر از استخوان، با کشف گیرنده های این ویتامین بر روی لوکوسیت های انسانی مطرح شد. پس از آن این فرضیه با شناسایی گیرنده های ویتامین دی بر روی بسیاری از سلول های بافت های مختلف از قبیل روده، پانکراس، پروستات و نیز، بسیاری از سلول های ایمنی و ردیابی آنزیم 1آلفا-هیدروکسیلاز (cyp27b1) که آنزیم لازم برای تبدیل فرم اولیه ی ویتامین دی (25-هیدروکسی ویتامین دی ) به فرم فعال آن (1و25-دی هیدروکسی ویتامین دی ) می باشد قدرت گرفت. در نتیجه ی این امر، امکان ارتباط بسیاری از بیماری های مزمن از قبیل سرطان های شایع، بیماری های خودایمن، بیماری های عفونی و بیماری های قلبی عروقی با سطوح سرمی ویتامین دی مد نظر قرار گرفت.از آنجایی که بررسی نقش ویتامین دی در سلامت و بیماری های اسب با توجه به تفاوت در متابولیسم ویتامین دی در این حیوان پیچیده تر از سایر گونه های اهلی است، تحقیق در این زمینه به روشن تر شدن نقش پیشگیری کننده و درمانی ویتامین دی در سایر نژادهای اسب ها نیز کمک می کند. انسان ها ویتامین دی را علاوه بر غذا، از طریق قرار گیری در معرض اشعه ی ماوراء بنفش خورشید دریافت می کنند، بنابراین میزان مواجهه با این اشعه سطح سرمی ویتامین دی را متاثر خواهد ساخت. اینکه عدم فعالیت 1آلفا-هیدروکسیلاز کلیوی در اسب بعلت تنظیم شدن میزان آن توسط آنزیم های دیگر بدنبال غلظت بالای کلسیم در اسب می باشد و یا اینکه 1آلفا-هیدروکسیلاز کلیوی در اسب وجود دارد یا ندارد جای سوال دارد.