مروری بر اختلالات و درمان‌های دندان‌های آسیا و پیش‌آسیا در اسب

انسان‌ها از قدیم‌ الایام از اسب در اموری همچون سوارکاری، ورزش و تفریح، امور زراعتی، بارکشی و ... استفاده می‌‌کردند. بیماری‌های دهان اسب دارای اهمیت ویژه‌ای است که در این بین، بیماری‌های دندانی مهمترین اختلال دهانی اسب است و دارای اهمیت ویژه‌ای در طب دامپزشکی اسب می‌باشد. دهان شامل محوطه‌ی دهانی، دیواره‌های آن و ساختارهایی مثل زبان، دندان و غدد بزاقی است. وظیفه‌ی اصلی دهان اخذ، جویدن و آمیختن بزاق با غذا می‌باشد. دندان‌های اسب از نوع هیپزودونت است و دارای تاج‌ بلند، ریشه کوتاه و فاقد محل اتصالی تاج-ریشه‌ای مشخص می‌باشد و از ساختارهای مینا، عاج، سیمان و مغز دندان تشکیل شده است. به دندان‌های پیش‌آسیا و آسیا، دندان‌های گونه‌ای می‌گویند که به عنوان یک واحد برای خرد کردن غذا عمل می‌کند و دارای اهمیت ویژه‌ای می‌باشد. از مهمترین بیماری‌های دندان‌های گونه‌ای می‌توان به دندان‌های شیری باقی‌مانده، جلوتر قرار گرفتن ردیف دندان‌های گونه‎‌ای فک بالا نسبت به ردیف دندان‌های گونه‎‌ای فک پایین، نابرابری در طول ردیف دندان‌های گونه‎‌ای، دیاستماتای دندان‌های گونه‎‌ای، قرارگیری دندان‌های گونه‎‌ای در محل نامناسب، افزایش تعداد دندان‌های گونه‎‌ای، رشد بیش از حد مینا، دهان صاف، ناهنجاری‌های تروماتیک، شکستگی‌های ایدیوپاتیک اشاره کرد. در این مطالعه سعی خواهد شد با مروری بر پژوهش‌های انجام شده در رابطه با بیماری‌های رایج دندان‌های آسیا و پیش‌آسیای اسب‌سانان، به ارائه‌ی مهمترین این بیماری‌ها به همراه راهکار درمانی برای آن‌ها پرداخته شود.