باهمایی های قرآن کریم در مثنوی مولوی

باهمایی اصطلاحی است که به همنشینی کلمات یا گروهی از کلمات که امکان وقوع آنها در زبان بسامد بالایی دارد، اطلاق می شود. از آنجا که قرآن کریم از آغاز نزول معیار بلاغت شمرده می شد، معارف قرآن مستقیم و غیرمستقیم بر ذهن و زبان اندیشمندان اسلامی جاری بوده است. در پژوهش حاضر به تاثیر باهمایی های قرآن مجید در مثنوی مولوی پرداخته می شود. مولوی با مهارت بسیاری که در بهره مندی از باهمایی های قرآن داشته، توانسته بسیاری از عبارت های قرآن را در وزن عروضی مثنوی و در مصرع های کوتاه یازده هجایی آن بیان کند. این باهمایی ها الگوهای نحوی متنوعی به صورت گروه هایی شامل دو اسم، اسم و صفت، گروه های عطفی، جملات امری، جمله فعلیه و اسمیه متنوعی دارند. مولوی برای متناسب کردن برخی باهمایی ها با وزن موردنظر در باهمایی های قرآن به ابداعاتی از جمله تغییر و افزایش دست زده است.