استفاده ازدانش بومی درمدیریت تقسیم آب ازمنابع مختلف درکانال های آبی مشترک

کشور ایران در نظام بهره‌برداری و مشارکت‌کنندگان کشاورزی از منابع، از بیشینه‌‌ای غنی برخوردار است، به طوری که شاید بتوان گفت همان گونه که در این کشور از روزگاران خیلی دور مهار و استحصال منابع آب‌های سطحی و زیرزمینی رواج داشته و اکنون نیز شاهد بجا مانده از آن زمان‌ها می‌باشیم. نظام بهره‌بردری از آب تامین شده نیز با دقت و ظرافت از همان ابتدا شکل گرفته است. به عبارت دیگر مدیریت عرضه هم گام با مصرف پیش‌رفته است. نظام‌های سنتی آبرسانی و آبیاری بخشی از گنجینه‌‌ای ارزشمند دانش سنتی و بومی هر منطقه می‌اشد که نیازهای اجتماعی، فرهنگ و محیط‌زیست پیرامونش در تعادل و پایداری است. دانش بومی مجموعه‌ای از دانش و تجربه‌های هر جامعه است که اساس چاره‌جویی‌های یک قوم را در برابر چالش‌های آشنا و ناآشنا تشکیل می‌دهد. دانش بومی ریشه در تجربه‌های قرن‌های گذشته دارد و تا زمانی که جامعه پابرجاست به عنوان پایه فرهنگی و فنی آن به تکامل ادامه می‌دهد. دانش بومی دارای زمینه‌های کاربردی زیادی در امر توسعه می‌باشد. هدف از این تحقیق معرفی دانش بومی و بهبود بخشیدن آن با پیشنهادات برای کاربردی کردن و انتقال این دانش به نسل‌های بعدی و زنده نگه داشتن آن برای نسل‌های آینده می‌باشد. که نتیجه میگیریم دانش بومی از نظر قدرت وضعف مکمل دانش علمی نوین است و از ترکیب این دو می‌توان به موفقیت‌هایی دست یافت که هیچ کدام از آن‌ها به تنهایی قادر به تحقق آن نیستند. بنابراین در اجرای هر پروژه در هر منطقه ابتدا اگر به دانش بومی آن منطقه هم توجه داشت و از آن استفاده کرد باعث موفقیت بیشتر می شود.