توسعه اقامتگاههای بوم گردی با رویکرد برنامه ریزی فضایی در استان گیلان

در سالهای اخیر کشور با رشد فزاینده جمعیت، با مشکلاتی مانند رشد سریع شهر نشینی، مهاجرت، مسکن، حمل ونقل و خدمات شهری مواجه شده است که تبعات این رشد جمعیت و شهر نشینی باعث گسترش بی برنامه و نامعقول شهرها بوده است و باعث شده است که شهرها از لحاظ فضایی- کالبدی به سمت ناپایداری حرکت کند که از مهم ترین عوامل موثر در این ناپایداری می توان به عوامل اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی، مدیریتی- نهادی، زیست محیطی و فضایی- کالبدی اشاره کرد. برنامه ریزی فضایی تنظیم رابطه بین انسان، فضا و فعالیت های انسان در فضا است. هدف از این تنظیم رابطه، بهره برداری منطقی از کلیه امکانات موجود به منظور بهبود وضعیت مادی و معنوی اجتماع بر اساس ارزش های اعتقادی و توجه به سوابق فرهنگی با ابزار علم و تجربه در طول زمان است (مومنی و همکاران،1392: 46-45). اقامتگاههای بوم گردی نمونه ای ازکسب و کارهای کوچک و فعالیت های انسان در فضای کالبدی هستند که با کمترین فشار برای محیط طبیعی و انسانی و کاهش نشت اقتصادی از فعالیت های اساسی در تحقق توسعه پایدار محسوب می شوند. از آنجا که بوم گردی با محیط طبیعی و فعالیت های اقتصادی- اجتماعی رابطه متقابل دارد، می تواند آثار و پیامدهای مثبت و یا منفی در این زمینه ها داشته باشد. به همین دلیل شناخت آثار و پیامدهای بوم گردی در مرحله اول و مدیریت این اثرات در مرحله دوم می تواند پیامدهای مثبت آن را به حداکثر ممکن و پیامدهای منفی آن را به حداقل ممکن کاهش دهد. قطعا هر نقطه ای از کشور بنا به اقتضای محیطی خود، سیاست های اکو توریسیم و راهبردهای کنترل و مدیریت بهینه را طلب می کند که باید در برنامه ریزی های کلان در کانون توجه برنامه ریزان و تئوریسین های این حوزه قرار بگیرد. بدون شک ایجاد و بسترسازی برای توسعة اقامتگاههای بومگردی، آثار اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی بسیاری را در پی خواهد داشت و نتایج آن سراسر فضای جغرافیایی را بهره مند خواهد کرد. مقاله حاضر به دنبال روابط بین اقامتگاه های بوم گردی به عنوان ساز و کارهای اقتصادی با توسعه پایدار فضایی است