درون‌گرایی از منظر اسلام با رهیافتی روانشناختی و با تاکید بر ابیات مثنوی مولوی

درون‌گرایی همواره یکی از موارد مهم مورد توجه در اسلام و روانشناسی مدرن بوده و چیستی و چگونگی برخورد با آن ازگذشته تا کنون در جوامع مختلف اسلامی و غیراسلامی پیوسته موضوع مورد بحث اندیشمندان و صاحب‌نظران قرار داشته است؛ این مقاله با بیان مطالبی از درون‌گرایی در گفتار اسلامی و روانشناسی، با تاکید بر ابیات مولوی در کتاب مثنوی معنوی، با روش تحقیقِ تحلیل محتوا و با بهره‌گیری از دفتر های اول و دوم و سوم این اثر و ارائه‌ی مثال های مختلف از آنها، در ابتدا به چیستی این موضوع در روانشناسی و اسلام و کلام مولوی پرداخته و در ادامه با بیان جنبه های مختلف و اثرات سازنده و مخرب آن، به ثمربخش بودن درون‌گرایی، اگر منجر به نزدیکی به حق‌تعالی شود و همچنین نامناسب بودن آن، اگر به رخوت و سستی و غرور _که از پیامد های نامناسب و اصلی آن است_ بینجامد دست پیدا می‌کند.