بررسی مضامین تعلیمی و اندرزی در مثنوی راحه الانسان ابومحمد بدیع بلخی

یکی از متون تعلیمی مهم اما گمنام زبان فارسی پند نامه ای است با عنوان «راحه الانسان» که ابو محمد بدیع بن محمد بن محمود بلخی از شعرای نیمه ی دوم قرن چهارم هجری آن را سروده است. تذکره نویسان صاحب راحه الانسان را معاصر و مداح ابویحیی طاهربن فضل چغانی و هم دوره ی منجیک ترمذی و دقیقی و متوفی 381 هجری ذکر کرده اند. این مثنوی مشتمل است بر مضامین اخلاقی و حکمی از زبان انوشیروان عادل که به زبانی ساده و دلنشین بیان شده است. در این مقاله که به شیوه ی کتابخانه ای، فیش برداری و تحلیل محتوا انجام شده است بر آنیم ضمن بررسی مضامین تعلیمی در راحه الانسان به نگرش و دید ایرانیان قرن چهارم و حتی پیش تر از آن، درروزگار انوشیروان عادل پی ببریم. نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر اهمیت و ارزشی است که جامعه ی ایرانِ آن روزگار برای مباحث تعلیمی و اندرزی بخصوص دانش، مهمان نوازی، کار و تلاش و... قائل بوده اند.