صلح در متون و شعر شاعران کلاسیک و معاصر ایران

صلح به معنای رایج آن یعنی فقدان جنگ، رویای زیبایی است که بشریت و جامعه بین المللی همواره در مسیر رسیدن به آن تلاش کرده است. صلح و مدارا جایگاه ویژه ای در فرهنگ و ادب ایران زمین دارد. ادبیات به عنوان نماد فرهنگ جامعه از هویت و جایگاه ممتازی برخوردار است تا آنجا که می تواند به مثابه یک «رسانه» آینه تمام نمای فرهنگ ایرانی باشد. هدف از این پژوهش شناساندن الگوهای جامعه شناختی صلح، آشتی و گریز از جنگ با محوریت ادب پارسی است. این پژوهش، به بررسی صلح در اشعار شاعران کلاسیک (مولوی، سعدی، حافظ و فردوسی) و معاصر (قیصر امین پور، احمد شاملو و فریدون مشیری) و در پی نشان دادن اندیشه های ناب متفکران ایرانی که پرچمدار صلح و دوستی در جهان بودند می باشد. از نتایچ پژوهش چنین برداشت می شود که صلح آفرینی و صلح پژوهی با هدف اقدام برای ایجاد تفاهم و توافق میان گروه های درگیر و شناخت زمینه های برقراری صلح، از دغدغه های ذهنی شاعران و نویسندگان ایران زمین بوده است؛ همچنین از متون نظم و نثر پارسی چنین استنباط می شود که بزرگان ادب و فرهنگ پارسی برای صلح و مدارا، ارزش و اهمیت خاصی قائل بوده اند.