رذایل اخلاقی در سیره علما(صوفیان، فقها، مشایخ و زاهدان) در مثنوی

یکی از شیوه های تعلیم و تربیت در مثنوی مولوی سخن گفتن از رذایل اخلاقی و بر حذر داشتن خوانندگان از آن است. به همین سبب است که بررسی ناشایست های رفتاری اقشار مختلف حاضر در میان شخصیت های موجود در مثنوی از اهمیت ویژه ای برخوردار است . در این اثر رفتار علما در مثنوی با وجود جایگاه به ظاهر متعالی که می بایست داشته باشند در اغلب داستان ها به نقد گذاشته شده است. ریاکاری ،دزدی، شکم بارگی وزن بارگی، شراب خواری، تقلید، تکدی گری، حیله و نیرنگ، در بند ظاهر بودن، فساد و شاهد بازی، ضعف اعتقادی، گناه کردن و علم ستیزی از جمله رذایل اخلاقی است که در رفتارهای صوفیان، فقها، مشایخ و زاهدان دیده می شود. در این اثر یافتن عالمی که از همه این ناشایست ها مبرا باشد، به سختی امکان پذیر است که نشان از فساد عمیق این طبقه از اجتماع در عصر مولوی دارد.