تبیین مدارا در شعر و ادب فارسی و دلالت های تربیتی آن با تاکید بر آثار ناصرخسرو، مولانا، سعدی و حافظ

این پژوهش با هدف بررسی دلالت های تربیتی مدارا در اندیشه بعضی از شعرای مشهور پارسی گوی و به شیوه تحلیلی استنباطی انجام شده است. بر اساس این پژوهش، ادیبان و شعرا با نگرش انسان دوستانه و با توجه به ضرورت شرایط زمانی خود مسائل اصیل انسانی و بخصوص اخلاق و روابط انسانی و اجتماعی را مطرح کرده اند. در این میان مدارا در اندیشه آنان به عنوان یک ویژگی اصیل انسانی قلمداد شده که با رهنمودهای تربیتی مورد تذکر آنان قرار گرفته شده است. از این رو در این پژوهش مدارا به عنوان اصل تربیتی استنباط شده است که در مرحله ای از رشد از طریق تربیت تحقق می یابد. بر اساس رهنمودهای ادیبان و شعرا، لازم است در تعلیم و تربیت، روش های تربیتی همچون روش ابراز محبت، ترحم به متربی، تکلیف به قدر وسع و توان متربی، مرحله ای کردن تکالیف، تجدید نظر در تکلیف و تغافل در دوره کودکی مورد توجه قرار گیرد. با تحقق مدارا به عنوان یک ویژگی اصیل در ساختار شخصیت آدمی می توان تا حدودی از جنگ و جدال میان افراد و دولت ها جلوگیری کرد و گامی در جهت سعادت بشری برداشته شود.