تجلی آموزه ‏های تربیتی در شاهنامه فردوسی

فردوسی،بزرگترین حماسه سرای ایران و شاهنامه،ارزش مندترین اثر حماسی درادب فارسی است که می‌توان از جنبه‏های گوناگون به آن نگاه کرد. داستان‏ها درشاهنامه،نقشی مهم و سازنده برعهده دارند و از زاویه‏های مختلف قابل بررسی هستند.همچنین دراین اثر جاودان و ارزش‌مند، صفات اخلاقی پسندیده و مذموم بسیاری وجود دارد. درواقع فردوسی در شاهنامه علاوه بر موضع‌گیری اخلاقی دربرابرصفات مذموم ،به بررسی نتایج جامعه شناختی آن نیز دست می‌زند و همچنین عوامل روان شناختی تکرار این صفات ،در طول سال‏ها و قرن‏هایی که داستان شاهنامه پیش می‌رود، به نوعی بیان کننده ی این نکته است ،که این امر درسال‏های پس از شاهنامه نیز ادامه یافته و همواره ناپسند بوده است.در این مقاله با روش توصیفی وکتابخانه‌ای به این نتیجه رسیدیم، که،شاهنامه نه تنها یک روایت تاریخی از حوادث زندگی گذشتگان و پادشاهان است ،بلکه کتابی آموزنده محسوب می‌شود و آنچه که انسان باید باشد(نه آنچه که هست).