بررسی تطبیقی تربیت دینی در نهج‌البلاغه و گلستان

صاحب‌نظران برای تربیت ابعادپنج گانه‌ای قائلند: دینی، اجتماعی، عقلانی، عاطفی و جسمانی. انسان در هنگام متولد شدن، یک حیوان بالفعل و یک انسان بالقوه می‌باشد به بیان دیگراز نظر خصوصیات مورفولوژیک، فیزیولوژیک و غیره عملاً به یک حیوان شباهت دارد، اما از نظر خصوصیات انسانی در ابعاد مذکور حالت بالقوه دارد، به‌عنوان‌مثال، وی در بعد جسمانی توان قهرمان و پهلوان شدن و در بعد عقلانی توان دانشمند و اندیشمند شدن و در بعد اجتماعی توان تعاون و همکاری با دیگران، در بعد عاطفی توان دلسوزی و رحم و شفقت و در بعد دینی توان پرستش خداوند را دارا است. انسان در پرتو تربیت صحیح است که به‌عنوان موجودی هدفمند و اندیشه‌ورز به اهداف و آرمان‌های خود، دست‌یافته و قله‌ی رفیع سعادت مطلوب خویش را فتح می‌نماید. این پژوهش به بررسی میزان تاثیرپذیری گلستان سعدی در بعدتربیت «دینی» از نهج‌البلاغه می‌پردازد. روش کار بدین‌صورت بوده است که نخست گلستان سعدی و نهج‌البلاغه مطالعه گردیده، مصادیق «تربیت دینی» استخراج و سپس مورد تطبیق و بررسی قرار گرفته‌اند نزدیکی و شباهت تفکر سعدی به کلام امام علی (ع) نشان می‌دهد؛ که سعدی در بیان مضامین تربیتی، از کلام گهربار مولا علی (ع) بسیار تاثیر پذیرفته است و با بهره‌گیری از شگردهای زبانی و بلاغی آن را در گلستان بازتاب داده است.