انتقاد از ریاکاری در اشعار سیف فرغانی

سیف فرغانی ازشاعران عارف قرن هفتم هجری است. در شعر وی علاوه بر مضامین عرفانی و غنایی، آموزه های تعلیمی نیز کاربرد زیادی داشته و او بر پرورش روح و تعلیم اخلاق تاکید بسیار ورزیده است. آموزه های زهدآمیز و انتقاد از اوضاع زمانه از جملة موارد تعلیمی است که سیف از آن بهره برده است و به کارگیری انتقادهای اجتماعی او همسانی و همگونی بسیاری با ادبیات تعلیمی یافته است. در واقع سیف فرغانی ضمن انتقاد از تمام نابسامانی های جامعه، بر ریاکاران عصر خود به شدت تاخته و مدعیان دروغینی را که ادعای تصوف را دارند، به چیزی نمی خرد و در خلال انتقادات خود، موضوعات اخلاقی و تعلیمی بسیاری را به مخاطب یادآور می شود، به گونه ای که هیچ فرصتی را برای تعلیم آموزه های اخلاقی و تربیتی از دست نمی دهد. در این پژوهش نگارندگان می کوشند به بررسی و تحلیل مضامین تربیتی به کار رفته در اشعار انتقادی سیف بپردازند و اوضاع زمانه و نگاه وی را نسبت به متصوفه و درویشان تبیین نمایند.