بررسی نقش بحران نامرئی کیفیت آب در تدوین سیاست های بهینه مدیریت پایدار زنجیره تامین آب

آب مهم‌ترین منبع حیاتی برای زندگی بشر می‌باشد. رشد جمعیت، توسعه شهر‌نشینی، صنعت و کشاورزی و تغییر الگوهای مصرف موجب افزایش تقاضای آب در طول زمان شده است. از سوی دیگر، سیاست‌های توسعه ای ناپایدار، برداشت‌های بی‌رویه از منابع آب و خشکسالی‌های گسترده موجب مشکلات جدی در تامین نیازهای آبی گردیده است. بنابر‌این، بیشتر توجه‌ها به عدم تعادل و توازن بین عرضه و تقاضا و بحران کمیت آب معطوف شده است. این در حالی است که جهان با بحران نامرئی کیفیت آب ناشی از ورود انواع آلاینده‌های شناخته شده در کنار آلاینده‌های جدید به منابع آب رو به رو است. این بحران، پیامدهای منفی گسترده و عمیق‌تری در زمینه های اقتصادی، سلامتی و محیط زیست در پی دارد و موجب تنش‌های سیاسی و اجتماعی متاثر از رقابت برای منابع محدود آب باکیفیت در ابعاد محلی، ملی، منطقه‌ای و بین المللی خواهد شد. به علاوه، تدوین سیاست های بهینه به منظور کاهش بار آلودگی نیازمند در نظر گرفتن اهداف و مطلوبیت های گروداران مختلف، محدودیت های سیستم و تغییرات و نوسانات ذاتی مولفه های موجود در آن می باشد. از این رو، در این تحقیق به بررسی بحران نامرئی کیفیت آب و نقش آن در تدوین سیاست های بهینه مدیریت پایدار زنجیره تامین آب پرداخته شده است. همچنین، آسیب شناسی وضعیت موجود منابع آب سطحی شهر تهران به لحاظ بار آلودگی به عنوان منطقه مورد مطالعه براساس مدل سه شاخگی بررسی شده است و راهکارهایی برای رسیدن به سیمای مطلوب پیشنهاد گردیده اند.