تاثیر سطوح مختلف نیتروژن بر زیست توده و فراوانی علف‌های‌هرز در کشت مخلوط ریحان و سورگوم

به منظور ارزیابی اثر الگوهای مختلف کشت و سطوح مختلف نیتروژن بر زیست توده و فراوانی علف‌های‌هرز در کشت مخلوط دو گیاه ریحان و سورگوم علوفه‌ای این آزمایش به صورت کرت‌های خرد شده و در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با چهار تکرار طی دو سال زراعی اجرا شد. کرت‌های اصلی شامل چهار سطح تغذیه‌ای (کود زیستی (ازتوباکتر+ آزوسپیریلوم)، کود شیمیایی (100 درصد کود اوره)، کود تلفیقی (50 درصد کود اوره+ ازتوباکتر+ آزوسپیریلوم) و شاهد (بدون کود)) و کرت‌های فرعی شامل هشت الگوی مختلف کاشت (کشت خالص سورگوم با وجین علف‌های‌هرز، کشت خالص سورگوم بدون وجین، کشت خالص ریحان با وجین، کشت خالص ریحان بدون وجین، کشت 100 درصد سورگوم+ 25 درصد ریحان، کشت 100 درصد سورگوم+ 50 درصد ریحان، کشت 100 درصد سورگوم+ 75 درصد ریحان و کشت  100 درصد سورگوم+ 100 درصد ریحان) بود. بر اساس تجزیه مرکب و مقایسه میانگین دو سال، کمترین زیست توده علف‌های‌هرز در کشت خالص ریحان بدون وجین و کشت خالص سورگوم و افزایش 100 درصد ریحان به دست آمد. با افزایش درصد ریحان در تمام تیمارهای کشت مخلوط، وزن خشک و فراوانی علف‌های‌هرز کاهش یافت. تمام تیمارهای کشت مخلوط در تمام سطوح کودی نسبت برابری زمین بیش از یک نشان دادند. کشت خالص سورگوم و افزایش 100 درصد ریحان در تلفیق کود زیستی به همراه 50 درصد کود شیمیایی بیشترین نسبت برابری را در بین تیمارهای مختلف دارا بود.