ارزیابی غلظت برخی عناصرماکرو و پروتئین دانه گندم تحت سطوح مختلف آبیاری تکمیلی

در میان تنش­های غیرزنده، تنش خشکی عامل اصلی محدود کننده رشد گیاهان در مناطق خشک و نیمه­خشک می­باشد. یکی از اثرات منفی تنش خشکی اختلال در روند جذب و تجمع عناصر غذایی است که علاوه بر تلفات کود، باعث کاهش عملکرد دانه می­شود. به ­منظور بررسی غلطت عناصر ماکرو و پروتئین دانه گندم تحت رژیم­های مختلف آبیاری تکمیلی، آزمایشی به­صورت کرت­های یکبار خرد شده در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی، اجرا شد. فاکتور اصلی شامل 3 سطح آبیاری تکمیلی (بدون آبیاری (دیم)، آبیاری تکمیلی در مرحله سنبله­دهی و آبیاری تکمیلی در مراحل سنبله­دهی+اوایل دانه­بندی) و فکتور فرعی شامل پنج رقم گندم (آذر2، ریژاو، سرداری، سیروان و هما) بود. تفاوت ارقام از لحاظ غلظت پتاسیم دانه در سطح احتمال 1 درصد معنی­داربود. اما از نظر درصد پروتئین دانه در سطح احتمال 5 درصد معنی­دار بود. تیمار بدون آبیاری با میانگین 8/15 درصد، بیشترین و تیمار یکبار آبیاری تکمیلی در مرحله سنبله‌دهی با میانگین 2/13 درصد، کمترین درصد پروتئین را به خود اختصاص دادند.