اثر محلول پاشی بور و پتاس بر شاخص سبزینگی ( عدد کلروفیل‌متر ) و قطر ریشه چغندر قند.

قند یکی از منابع اصلی تامین انرژی انسان است و ساکارز یکی از بارزترین قندهاست که به فراوانی در اختیار انسان قرار می‌گیرد. پاسخ به مصرف کود پتاس در زراعت چغندرقند می‌تواند بسیار سودمند باشد. در سطح جهانی حدود 40 % از مزارعی که زیر کشت چغندر رفته­اند نیاز به مصرف کود پتاسیم داشته­اند. این آزمایش به منظور بررسی اثربخشی محلول پاشی بور و پتاس بر روی شاخص سبزینگی و قطر ریشه چغندر قند در سال زراعی 1398 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهرکرد اجرا شد.  این آزمایش در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار مورد ارزیابی  قرار می‌گیرد.  تیمار کودی به صورت محلول پاشی شامل چهار سطح: شاهد (بدون مصرف کود)، پتاس از منبع ترست اکسید پتاسیم (trust k2o) به میزان 2-3 لیتر در هکتار،  بور از منبع ترست بور (trust boron) با غلظت 1 در هزار و بور + پتاسیم است. اثر تیمار‌های محلول پاشی بور و پتاس بر روی شاخص سبزینگی (عدد کلروفیل‌متر) برگ چغندر قند معنی‌دار شد. به طوری که بیشترین میزان سبزینگی مربوط به محلول پاشی b +k بود که با عدم محلول پاشی (شاهد) و محلول پاشی  b و  k (به صورت جداگانه) تفاوت معنی داری نشان داد. اثرتیمار‌های محلول پاشی بور و پتاس بر قطر چغندر قند معنی دار شد. به طوری که بزرگترین قطر مربوط به تیمار محلول‌ پاشی b+k و کمترین قطر مربوط به عدم محلول پاشی (شاهد) است. نقش مثبت بور در این مورد احتمالا بواسطه تاثیر این عنصر روی طویل شدن سلول‌های ریشه است. نتایج این پژوهش نشان داد  محلول پاشی بور و پتاس روی چغندر قند باعث بهبود صفات فیزیولوژیک و در نهایت بهبود رشد و عملکرد گیاه می شود.