مقایسه اثربخشی کیفیت زندگی درمانی با درمان پذیرش و تعهد بر قدردانی و شادمانی در بین مادران کودکان مبتلا به لکنت زبان

هدف: پژوهش حاضر، با هدف مقایسه اثربخشی کیفیت زندگی درمانی با درمان پذیرش و تعهد بر قدردانی و شادمانی در بین مادران کودکان 7 تا 11 ساله مبتلا به لکنت‌زبان انجام شد. روش پژوهش: این مطالعه از نوع نیمه‌آزمایشی طرح دو گروهی با گروه گواه با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری 45 روزه بود و با هدف مقایسه اثربخشی کیفیت زندگی درمانی با درمان پذیرش و تعهد بر قدردانی و شادمانی در بین مادران کودکان مبتلا به لکنت زبان انجام شد . جامعه آماری شامل تمامی مادران دارای فرزند مبتلا به لکنت زبان در سال 99 -98 بود. نمونه آماری شامل 60 نفر از مادران کودکان مبتلا به لکنت زبان بودند که به شکل در دسترس انتخاب شدند و به تصادف به دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل، گمارش شدند. گروه آزمایش اول طی ده جلسه نود دقیقه‌ای تحت آموزش کیفیت زندگی درمانی فریش(2005) و گروه آزمایش دوم طی ده جلسه‌ای نود دقیقه‌ای تحت آموزش درمان پذیرش و تعهد ‌هایز (2013) قرار گرفتند و گروه شاهد حین آموزش‌ها هیچ‌گونه آموزشی دریافت نکردند. ابزارهای پژوهش شامل: پرسشنامه قدردانی ایمونز و همکاران (2003)و پرسشنامه شادکامی آکسفورد(2002) بودند. تحلیل داده‌های گردآوری شده با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، آمار استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری) انجام شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل‌های آماری نشان داد که روش کیفیت زندگی درمانی (p=0/000 ,f=408/31) و روش پذیرش و تعهد (p=0/000 ,f=563/11) بر بهبود بخشیدن به متغیرهای وابسته موثر بوده اند؛ اما روش درمان پذیرش و تعهد موثرتر از کیفیت زندگی درمانی بوده است (p<0/01). نتیجه‌گیری: با توجه به تحلیل یافته‌های حاصل از پژوهش حاضر، به کمک کیفیت زندگی درمانی و درمان پذیرش و تعهد، می‌توان به بهبود سازه‌های روان‌شناختی در بین مادران کودکان مبتلا به لکنت زبان کمک کرد و در این زمینه روش پذیرش و تعهد موثرتر است.

comparing the effectiveness of quality of life therapy with acceptance and commitment therapy on appreciation and happiness among mothers of children with stuttering disorder

aim: the aim of this study was to compare the effectiveness of quality of life therapy with acceptance and commitment therapy on appreciation and happiness among mothers of children aged 7 to 11 years with stuttering. methods: this quasiexperimental study was a twogroup design with a control group with pretest, posttest and 45day followup. the statistical population included all mothers with children with stuttering in 20192020. the statistical sample consisted of 60 mothers of children with stuttering who were selected by convenience sampling and randomly assigned to two experimental groups and one control group (20 people in each group). the first experimental group underwent frisch (2005) quality of life therapy training during ten ninetyminute sessions and the second experimental group underwent acceptance and commitment therapy training during ninetyminute sessions (2013), and the control group did not receive any training during the trainings. research instruments included: emmons et al. (2003) appreciation questionnaire and oxford happiness questionnaire (2002). the collected data were analyzed using descriptive statistics (mean and standard deviation) and inferential statistics (analysis of variance with repeated measures). results: the results of statistical analysis showed that the quality of life therapy method (f = 408.31, p = 0.000) and acceptance and commitment method (f = 0.563, p = 0.000) were effective in improving the dependent variables. have been; but the method of acceptance and commitment treatment has been more effective than the quality of life and treatment (p <0.01). conclusion: according to the analysis of the findings of the present study, with the help of quality of life therapy and acceptance and commitment treatment, psychological constructs among mothers of children with stuttering helped and the method of acceptance and commitment is more effective in this regard.