مقایسه اثربخشی مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر احساس تنهایی و تاب آوری زوجین

هدف: هدف این مطالعه مقایسه اثربخشی مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر احساس تنهایی و تاب‌آوری زوجین بود. روش پژوهش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، همگی زوجین مراجعه کننده به درمانگاه های غرب تهران در سال 1399 بودند که به روش نمونه‌گیری در دسترس، 24 زوج (48 نفر) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله توسط زوج درمانی گاتمن، درمان هیجان مدار و یک گروه کنترل (8 زوج در هر گروه) تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت زوج درمانی گاتمن و گاتمن (2017) و درمان متمرکز بر هیجان گرینبرگ (2017) قرار گرفتند و گروه گواه در لیست انتظار باقی ماندند. داده ها بر اساس پرسشنامه احساس تنهایی دی‌توماسو، برانن و بست (2004) و پرسشنامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون (2003) جمع آوری و از نرم افزار spss و روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که روش مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر احساس تنهایی (28/05=f، 0/001=p) و تاب‌آوری (ّp=0/001، f=11/85) زوجین تاثیر داشته و این تاثیر در مرحله پیگیری پیدار بود (0/05=p)؛ اما تفاوت معنی داری بین دو درمان از نظر اثربخشی وجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه می توان گفت که روش مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر اساس احساس تنهایی و تاب آوری زوجین الگوی موثری برای افزایش رضایت زناشویی زوجین است و می توان از آن به عنوان یکی از روش های درمانی یا آموزشی در برنامه های زوج درمانی استفاده کرد.

comparing the effectiveness of guttman model and emotion-focused therapy on couples’ loneliness and resilience

aim: the aim of this study was to compare the effectiveness of guttman model and emotion-focused therapy on loneliness and resilience of couples. methods: the research method was semi-experimental with pre-test, post-test and follow-up with the control group. the statistical population of this study included all couples referred to clinics west of tehran in 2020 who were selected by convenience sampling method, 24 couples (48 persons) and randomly divided into two groups of intervention by guttman couple therapy, emotion-focused therapy and a control group (8 couples in each group). the experimental group underwent 10 sessions of 90 minutes of couple therapy and guttman’s (2017) emotion-focused therapy greenberg (2017), and the control group remained on the waiting list. data were collected based on loneliness questionnaire ditommaso, brannen, best (2004) and resilience questionnaire conner davidson (2003) and spss software and variance analysis method with repeated measurements were used. results: the results showed that guttman’s model method and emotion-focused therapy had an effect on loneliness (f=28.05, p=0.001) and resilience (f=11.85, p=0.001) of couples, and this effect was found in the follow-up phase (p<0.05). however, there was no significant difference between the two treatments in terms of effectiveness. conclusion: based on the findings of this study, it can be said that guttman’s model method and emotion-focused therapy based on loneliness and resilience of couples is an effective model for increasing couples’ marital satisfaction and it can be used as one of the therapeutic or educational methods in couple therapy programs.